Σκέτοι σαλτιμπάγκοι!

            Με τη γνωστή θρασύτητα που τον διακρίνει ο πρωθυπουργός που κατήργησε το ΕΚΑΣ και εξαφάνισε το επίδομα θέρμανσης ισχυρίστηκε στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο που συγκάλεσε λίγο προτού να πάει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο των 399 άρθρων: «Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής μας έχουν γίνει μεγάλες τομές στον τομέα της καταπολέμησης της γραφειοκρατίας, της πάταξης της διαφθοράς, αλλά κυρίως στον τομέα της  οικοδόμησης ενός νέου κοινωνικού κράτους».
            Και με την απαράμιλλη ξετσιπωσιά που τον χαρακτηρίζει, αδιαφορώντας για την κατάφωρη προσβολή της νοημοσύνης κάθε πολίτη, συμπλήρωσε τα εξής αμίμητα: «Είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο που γίνεται εμφανής και η διαιρετική γραμμή, που μας χωρίζει από τις δυνάμεις του παλιού πολιτικού συστήματος. Είναι εκεί που φαίνεται με χαρακτηριστικό τρόπο τι σημαίνει πως η κοινωνική μεταβλητή έχει ενταχθεί στην εξίσωση της διαμόρφωσης του προγράμματος προσαρμογής».

Αναμφίβολα είναι για γέλια και για κλάματα μαζί να ακούει κανείς τον πλέον εθελόδουλο πολιτικό ηγέτη από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους να ισχυρίζεται ότι βγάζει τη χώρα από τη μνημονιακή επιτροπεία, την ώρα που αποδέχεται τις πιο ακραίες απαιτήσεις των δανειστών υποχωρώντας ατάκτως σε όλα τα πεδία και δένοντας τη χώρα κάθε φορά όλο σφικτότερα στον κορσέ που επιθυμούν να μας φορέσουν δανειστές.     

            Το χειρότερο όλων, όμως, είναι η διαστροφή της πραγματικότητας που συνοδεύει την άνευ προηγουμένου υποχωρητικότητα που επιδεικνύουν οι κυβερνώντες ακόμη και σε εμβληματικά ζητήματα για την παραδοσιακή Αριστερά, όπως είναι η δυσχέρανση στην προκήρυξη απεργιών, οι περικοπές στα προνοιακά επιδόματα των πολυτέκνων, τα μικρά και τα μεγάλα καζίνα που θα φυτρώσουν σε κάθε γειτονιά, οι ανελέητες ιδιωτικοποιήσεις και τόσα άλλα ζητήματα που ρυθμίζονται με τρόπο ακριβώς αντίθετο από εκείνον που διεκήρυσσαν μέχρι πρότινος οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
            Ακόμη και όσοι αναγνωρίζουν ότι μέσα στην πανσπερμία των αποσπασματικών διατάξεων που άρον – άρον περνούν από τη Βουλή, μπορεί να υπάρχουν και ψήγματα θετικών ρυθμίσεων, είναι βέβαιο ότι θα δυσκολευθούν να βρουν έστω και μισό άρθρο που να συνάδει με τις προγραμματικές δηλώσεις της σημερινής κυβέρνησης η οποία να μην ξεχνάμε ότι κέρδισε τις εκλογές του 2015 με την υπόσχεση ότι θα εφάρμοζε το «παράλληλο πρόγραμμα», ενώ δεν θα έκοβε συντάξεις και δεν θα μείωνε το αφορολόγητο.
            Όταν αποδείχθηκε ότι το «παράλληλο πρόγραμμα» ανήκε σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπως είχε συμβεί νωρίτερα και με το διαβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος, εφευρέθηκαν τα περίφημα «αντίμετρα» που υποτίθεται ότι θα ήταν περισσότερα από τα μέτρα που ψηφίστηκαν το 2017 και θα εφαρμοστούν το 2019 (για τις συντάξεις) και το 2020 (για το αφορολόγητο), ενώ υποτίθεται ότι τον Αύγουστο του 2018 θα έχουμε βγει από την επιτροπεία.

Παρά ταύτα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο απίθανος τύπος που παριστάνει τον υπουργό Οικονομικών δεν έχει καμία δυσκολία να κάνει ξεδιάντροπο μπλακ χιούμορ στις πλάτες των αδύναμων Ελλήνων. Ισχυρίζεται ότι τάχατες τα θετικά μέτρα –«για πρώτη φορά», όπως μάλιστα χωρίς αιδώ λέει- είναι περισσότερα από τα αρνητικά, παραγνωρίζοντας ότι με τον ίδιο χυδαίο τρόπο ο ίδιος και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του στον κυβερνητικό θίασο ψευδολογούσαν και τον περασμένο Μάιο όταν ψήφιζαν τα σκληρότερα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης.

Έχει μείνει άλλωστε μνημειώδης ο πίνακας που παρουσιάστηκε σε υποτιθέμενο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ που έδειχνε τα λεγόμενα «θετικά αντίμετρα» να υπερτερούν καταφανώς των μέτρων αφού τα πρώτα υποτίθεται ότι θα έφθαναν τα 7,5 δισ. ευρώ και τα μέτρα θα… περιορίζονταν στα 4,9 δισ. ευρώ. Στην πορεία βεβαίως τα αντίμετρα ξεχάστηκαν, ενώ τα μέτρα, δηλαδή οι επιπλέον περικοπές συντάξεων και αφορολόγητου, επίκεινται και θα εφαρμοστούν κατά πάσα από την επόμενη κυβέρνηση και σε πείσμα των νέων ψευδών για «απελευθέρωση από τα Μνημόνια».

Το ερώτημα, ωστόσο, το οποίο τίθεται από πολλές πλευρές κάθε φορά που βρισκόμαστε ενώπιον μιας τέτοιας κατάστασης είναι ένα: τα πιστεύουν, άραγε όλα αυτά τα ψέματα που αραδιάζουν ή εξαπατούν απλώς τους πολίτες ευελπιστώντας ότι κάποιοι μπορεί να πειστούν από τις οφθαλμαπάτες στις οποίες καταφεύγουν; Έχει πια επαναληφθεί τόσες φορές το ίσιο έργο που μάλλον μόνον όποιος εθελοτυφλεί δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με ψευδαισθήσεις ούτε με αυταπάτες.

Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι, χωρίς αμφιβολία, σκέτοι σαλτιμπάγκοι. Συμπεριφέρονται όπως οι υπαίθριοι γελωτοποιοί του Μεσαίωνα, οι αξιοθρήνητοι διασκεδαστές που ευρισκόμενοι συνήθως υπό τις εντολές κάποιων προυχόντων –οι δανειστές και άλλοι εγχώριοι ισχυροί της νέας διαπλοκής, είναι το σημερινό ισοδύναμό τους- διασκέδαζαν τα πλήθη, καταπίνοντας σπαθιά και κάνοντας κάθε είδους κόλπα.

Η αλήθεια είναι ότι το έργο το οποίο παίζουν με μικρές παραλλαγές την τελευταία τριετία, αλλά και νωρίτερα που ήταν στην αντιπολίτευση, έκοψε ως τώρα πολλά εισιτήρια και οι πρωταγωνιστές του έκαναν καλές εισπράξεις. Επειδή, όμως, παίχθηκε πολλές φορές, φαίνεται ότι έχει πια κουράσει. Και το ακροατήριο, το οποίο δεν δείχνει να καταπλήσσεται πλέον, προτιμά να αντιδρά μάλλον με απάθεια. Οι σαλτιμπάγκοι, ωστόσο, συνεχίζουν απτόητοι. Ως πότε, άραγε; 

Διάβημα, κόντρα στην εικονική πραγματικότητα

Οι Κινέζοι δεν φημίζονται για την υψηλή αίσθηση του χιούμορ, αλλά αυτό ίσως να αποτελεί μια ιστορική ανακρίβεια αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι έβαλαν τον έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να φωτογραφηθεί με μια συσκευή εικονικής πραγματικότητας.

Η εικόνα του κ. Τσίπρα να ατενίζει μια άλλη πραγματικότητα είναι ίσως ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό μπορούσε να εκπεμφθεί από ένα ταξίδι το οποίο ούτως ή άλλως εκείνο που προσέφερε ήταν ευκαιρίες για να φωτογραφηθεί η πρωθυπουργική κουστωδία σε διάφορες τουριστικού κυρίως χαρακτήρα πόζες.

Όλες τις προηγούμενες ημέρες ο ιδιαίτερος φωτογράφος του Μεγάρου Μαξίμου, που μετείχε της επίσημης αποστολής, διοχέτευε αφειδώς στα εγχώρια μέσα στιγμιότυπα με τον κ. Τσίπρα στο Σινικό Τείχος και στην Απαγορευμένη Πόλη, τα οποία, όσοι δεν τα είδατε να δημοσιεύονται στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, καλό είναι να τα αναζητήσετε για να έχετε τη δική σας θεώρηση και το δικό σας μέτρο των πραγμάτων που διημείφθησαν εκεί.

Την ίδια ώρα, οι απεσταλμένοι των κρατικών μέσων ενημέρωσης μετέδιδαν εκστασιασμένοι ότι  σε κεντρικά σημεία του Πεκίνου κυμάτιζε η ελληνική σημαία από κοινού με την κινεζική, λες και όσοι τους άκουγαν δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ στο κέντρο της Αθήνας και δεν είχαν δει τον ανάλογο σημαιοστολισμό που γίνεται κι εδώ, ακόμη και όταν φθάνει ηγέτης τριτοκοσμικής χώρας. 

Για την ουσία της επίσκεψης θα πρέπει ίσως να περιμένουμε για να δούμε τα αποτελέσματά της, αφού το μόνο απτό που έχουμε μέχρι στιγμής είναι η αναγγελία από τα πρωθυπουργικά χείλη ότι… εξάγουμε ενδυματολογικό στυλ, το οποίο όποιος είδε τις εικόνες της πρωθυπουργικής συνοδείας να περπατάει, με παράταξη ρεμπέτ ασκέρ, στο κόκκινο χαλί που είχαν στρώσει οι Κινέζοι, θα κατάλαβε γιατί η διεθνής αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ.

Δεν είναι, εξάλλου, μόνον οι Ευρωπαίοι εταίροι που, με εξαίρεση ορισμένους κουτοπόνηρους σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς που «χρησιμοποιούν» τον κ. Τσίπρα για ιδιοτελείς εκλογικές επιδιώξεις, δείχνουν πόσο δεν μας υπολογίζουν και γι΄ αυτό μας έκαναν ανέκδοτο για το πως θα μεταλαμπαδεύσουμε στους Βρετανούς την τεχνογνωσία της μεταστροφής της λαϊκής δημοψηφισματικής βούλησης.

Είναι και όλοι οι άλλοι που δεν μας πλησιάζουν, παρά τις ρεβεράντζες που τους κάνουμε, όπως, καλή ώρα, οι Ρώσοι οι οποίοι όχι μόνον δεν μας έστειλαν τα δισεκατομμύρια που περιμέναμε πέρυσι να μπουν στον αγωγό φυσικού αερίου, που ποτέ δεν έγινε, αλλά –κρίμα στη θερμή υποδοχή που κάναμε στον Βλαντιμίρ Πούτιν- ούτε μια πρόταση για να πάρουν τον ΟΣΕ δεν καταδέχτηκαν να μας κάνουν.

Ηχούν ακόμη στα αυτιά μας οι ιερεμιάδες που εκτοξεύτηκαν από κυβερνητικά χείλη για τα κακά συστημικά μέσα ενημέρωσης τα οποία, σε αντίθεση με τα υπάκουα κρατικά, δεν έδωσαν τη δέουσα σημασία στην «πολυσήμαντη», κατ΄ αυτούς, επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου.

Το ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι το απέδειξε, ωστόσο, η ίδια η ζωή. Όπως θα είναι πάλι η ζωή και ο χρόνος που θα αποδείξουν αν τα αποτελέσματα της πρωθυπουργικής επίσκεψης στην Κίνα θα είναι τέτοια που θα υπερκαλύψουν το κόστος από τα… αεροπορικά εισιτήρια που πληρώσαμε οι Έλληνες φορολογούμενοι σε τόσο πολλούς ταξιδιώτες.

Αν λάβουμε, ωστόσο, υπόψη μας ότι οι απεσταλμένοι των ελληνικών μέσων ενημέρωσης ασχολήθηκαν λιγότερο με τις μελλοντικές κινεζικές επενδύσεις που θα ακολουθήσουν την Cosco και περισσότερο με τις διαρροές για το πώς «βλέπει» η κυβερνητική εξουσία να εξελίσσεται η απόπειρα διεμβολισμού της αντιπολίτευσης μέσω της νομοθετικής πρωτοβουλίας για τον εκλογικό νόμο, πιο πιθανό είναι να αποδειχθεί ότι το ταξίδι δεν άξιζε ούτε όσο τα εισιτήρια.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι υπήρχαν «πηγές» που μιλούσαν από το Πεκίνο για τα εσωτερικά ζητήματα, παρά ως απόλυτη απόδειξη μιας άλλης πραγματικότητας στην οποία ζουν οι άνθρωποι που μας κυβερνούν;  Είναι, προφανώς, αυτή η άλλη πραγματικότητα, η εικονική μέσα στην οποία ζουν, που τους κάνει να πιστεύουν στην αιώνια εξουσία τους και να μεθοδεύουν κάθε λογής τερτίπια για να την παρατείνουν.

Το ευτύχημα, βεβαίως, είναι ότι τα κορόιδα, τα οποία δεν εξέλιπαν παντελώς, έχουν μειωθεί αισθητά. Και αυτή τη φορά δεν θα πιαστούν πολλοί στον ύπνο, όπως συνέβη πέρυσι τον Αύγουστο με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης που τους κατέστησε συνενόχους ο κ. Τσίπρας στην υιοθέτηση του Μνημονίου του.

Το πόσο ατυχής ήταν εκείνη η επιλογή φαίνεται τώρα που –αν είναι δυνατόν- τους εγκαλεί ο  Κατρούγκαλος ότι συνομολόγησαν στην κατάργηση του ΕΚΑΣ, παρόλο που τόσο στις εκλογές εξπρές που ακολούθησαν τον Σεπτέμβριο όσο και μεταγενέστερα κυβερνητικοί παράγοντες, με πρώτον τον ίδιο τον πρωθυπουργό, διαβεβαίωναν ότι το συγκεκριμένο επίδομα, που εισέπρατταν αποκλειστικά μικροσυνταξιούχοι, θα παρέμενε αλώβητο.

Με συγχωρείτε, αλλά και μόνον γι΄ αυτή την απροκάλυπτη εξαπάτηση, που θίγει τους πιο αδύναμους της ελληνικής κοινωνίας, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έπρεπε να δεσμευτούν, πρωτίστως, στους εαυτούς τους ότι εφεξής δεν πρόκειται να συναινέσουν όχι μόνον σε σημαντικά ζητήματα, όπως είναι ο εκλογικός νόμος, αλλά σε καμία απολύτως νομοθετική διάταξη που θα εισάγει η κυβέρνηση Τσίπρα – Κατρούγκαλου!

Είναι το ελάχιστο διάβημα διαμαρτυρίας που μπορούν να κάνουν για να διαλύσουν, επιτέλους, την εικονική πραγματικότητα στην οποία θέλουν, εκτός από τους εαυτούς τους, να βάλουν να ζει αιωνίως ολόκληρη η χώρα.

Μας είχε πει για τον… Πάμπλο, αλλά όχι για τις συντάξεις

Βλέποντας τον Αλέξη Τσίπρα να «τρουπώνει» στη τελευταία σύναξη των ευρωσοσιαλιστών και ακούγοντας τα στελέχη της παράταξής του να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα για τη σφαγή των συντάξεων, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι «ο κόσμος που μας ψήφισε τον Σεπτέμβριο ήξερε ότι θα έρθουν δύσκολα», μού δημιουργήθηκε η απορία αν όντως οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν πολιτική νομιμοποίηση για όλα όσα ζούμε τους τελευταίους μήνες.

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ανατρέξω στην προεκλογική περίοδο για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω το ερώτημα αν η ψήφος που απέσπασε ο κ. Τσίπρας ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή που προερχόταν από πολίτες που ήταν ενήμεροι. Και αν τους είχε προειδοποιήσεις κανείς ότι λίγους μήνες μετά θα ακολουθούσε μια άνευ προηγουμένου φορολογική επιδρομή. Αν είχαν επίγνωση ότι οι κατά τεκμήριο φτωχοί συνταξιούχοι θα έχαναν το Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το ΕΚΑΣ, για να μείνουμε στα πιο κραυγαλέα μνημονιακά μέτρα που άρχισαν να εφαρμόζονται, πλήττοντας τους κατά βάση πιο αδύναμους συμπολίτες που υποτίθεται ότι θα προστάτευε η «αριστερή κυβέρνηση».

Αναζήτησα, έτσι, την τελευταία προεκλογική ομιλία που εκφώνησε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στην Πλατεία Συντάγματος την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου. Μίλησε μπροστά σε μια μεγάλη συγκέντρωση, όπως έγραφαν τα μέσα ενημέρωσης, και εκφώνησε μια παθιασμένη ομιλία που διήρκεσε 40 λεπτά. Μια ομιλία στην οποία ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως μπορεί ακόμη να δει κανείς στην ιστοσελίδα του, εμφάνιζε τον κ. Τσίπρα να λέει στους συγκεντρωμένους: «Ο πόθος του λαού για ζωή δε θα γίνει παρένθεση».

Η φράση αυτή ήταν το συμπύκνωμα ενός κατά τα άλλα φλύαρου λόγου, που, όμως, στις 2.915 λέξεις που ακούστηκαν από τα χείλη του πρωθυπουργού δεν χώρεσε ούτε μια (!) αναφορά στο Μνημόνιο το οποίο είχε υπογραφεί τον Ιούλιο και ψηφίστηκε άρον – άρον τον Δεκαπενταύγουστο. Βλέπετε, έπρεπε να προλάβει ο κ. Τσίπρας να πάει σε εκλογές και να πιάσει στον ύπνο την αιφνιδιασμένη αντιπολίτευση που καλή τη πίστει είχε προτάξει το εθνικό συμφέρον συμβάλλοντας στην προσπάθεια να μείνει η χώρα στην Ευρώπη ώστε να πηγαίνει ο πρωθυπουργός της στα Συμβούλια Κορυφής και να εγκαλεί τους Βρετανούς επειδή δεν είχαν προετοιμαστεί για το… Brexit.

Δεν ήταν, όμως, μόνον ο όρος «Μνημόνιο» που δεν εκστόμισε ο σίγουρος για τη νίκη του αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και οι λέξεις «σύνταξη» ή «συνταξιούχος» που, όσο και αν ψάξει κανείς, δεν πρόκειται να τις βρει στην ομιλία του. Όπως δεν θα βρει την παραμικρή κουβέντα για το 99χρονο «Υπερταμείο» ή τον αυτοματοποιημένο «κόφτη» δημοσίων δαπανών που μπήκαν μεταγενέστερα στη ζωή μας.

Ακόμη, όμως, και οι ελάχιστες αναφορές στη λέξη «φόρος» ή σε παράγωγά της δεν έγιναν παρά για λόγους παραπειστικούς. «Ποιός θα διαπραγματευτεί τη φορολογική ελάφρυνση των αγροτών; Αυτοί που τον Ιούνη προπαγάνδιζαν το ΝΑΙ στη συμφωνία που μας έδιναν και καταργούσαν μονομιάς όλες τις φορολογικές τους διευκολύνσεις;», περιορίστηκε να ρωτήσει το ακροατήριό του ο πολιτικός ηγέτης που αγανακτεί όταν υπαινίσσεται κάποιος ότι είπε ψέματα, μιας κι εκείνος δέχεται μόνον ότι είχε «αυταπάτες».

Και αν απορείτε τι είπε σε όλη την υπόλοιπη ομιλία, αφού δεν μίλησε για «Μνημόνια», «συντάξεις» και «φόρους», η απάντηση είναι απλή: μεγαλόστομες ηρωικού τύπου διακηρύξεις για το πώς θα κατατροπωθεί το «παλιό» και «κούφια λόγια» για επερχόμενες ανατροπές στην Ευρώπη με τη συνεργασία «συντρόφων» του, που –φεύ!- οι ψηφοφόροι των χωρών τους ήταν, φαίνεται, λιγότερο εύπιστοι από τους έλληνες και δεν τους ανέθεσαν εντολή διακυβέρνησης. 

«Η μάχη για την αλλαγή της Ευρώπης, όχι μόνο δε τελείωσε τον Ιούλη, αλλά τώρα καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν παραδίδουμε τα όπλα και συνεχίζουμε για να δρέψουμε όλοι μαζί τους καρπούς που έσπειρε ο αγώνας του ελληνικού λαού», έλεγε ο κ. Τσίπρας κάνοντας ειδική αναφορά στον ηγέτη των Ισπανών Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας που στο τέλος της προεκλογικής εκδήλωσης βγήκε κι ο ίδιος στο μπαλκόνι και απευθύνθηκε στους συγκεντρωμένους.

«Το αποτέλεσμα στις ελληνικές εκλογές θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις εξελίξεις στην Ευρώπη», επέμεινε στη δική του ομιλία ο έλληνας πολιτικός ηγέτης που διακινδύνευσε προβλέψεις που η ζωή διέψευσε. «Γιατί σε λίγες μέρες έχει εκλογές στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία», είπε, προσθέτοντας: «Φανταστείτε το μήνυμα της δικής μας νίκης στις δυνάμεις της αλλαγής της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Και φανταστείτε πόσο σημαντικό θα είναι αν ο έλληνας πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες, από δω και στο εξής δεν είναι μόνος εναντίον πολλών. Αλλά θα έχει μαζί του και τον Πάμπλο από την Ισπανία και τον Τζέρεμι Άνταμς από την Ιρλανδία, έναν προοδευτικό πρωθυπουργό στη Πορτογαλία».

Αν εξαιρέσει κανείς την επιτυχία της πρόβλεψης του για την Πορτογαλία, που ήρθε από σπόντα, καθώς σχηματίστηκε κυβέρνηση από τους δεύτερους σε εκλογική δύναμη σοσιαλδημοκράτες, στα υπόλοιπα έπεσε έξω ο κ. Τσίπρας. Ο αγαπημένος του Πάμπλο, άλλωστε, υπέστη την περασμένη Κυριακή μια δεύτερη εκλογική ψυχρολουσία από την οποία δεν κατάφερε να τον διασώσει ούτε ο χαρακτηρισμός «προτεκτοράτο» που επιδαψίλευσε στη χώρα μας. Αλλά και μέσα να έπεφτε, παγερά αδιάφορους, μάλλον, θα άφηνε και πάλι όσους χάνουν αυτό το διάστημα τη δουλειά τους ή βλέπουν τα εισοδήματά τους να καταβυθίζονται εξαιτίας και των υψηλότερων φορολογικών επιβαρύνσεων.  

Μια κρίσιμη, ίσως, λεπτομέρεια είναι ότι στη συγκεκριμένη επικού τύπου ομιλία του ο νυν πρωθυπουργός είχε, σε τέσσερεις διαφορετικές αποστροφές του λόγου του, χαρακτηρίσει τις επερχόμενες κάλπες «δεύτερο δημοψήφισμα». Λέτε να ήθελε με αυτό τον τρόπο να στείλει το μήνυμα ότι θα έδειχνε στη λαϊκή ετυμηγορία των βουλευτικών εκλογών τον ίδιο… σεβασμό που επέδειξε και στην απόφαση του διαβόητου δημοψηφίσματος του Ιουλίου;  

Όταν το ρίχνεις συνεχώς στο «Τσάμικο»…

            Στις αρχές του 1991 ο σχετικά νέος ακόμη στον πρωθυπουργικό θώκο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έδειξε, δικαιολογημένη ίσως, σπουδή να γίνει ο πρώτος ηγέτης δυτικής χώρας που επισκεπτόταν τη γειτονική Αλβανία, στην ηγεσία της οποίας ήταν ακόμη οι εκπρόσωποι του καταρρέοντος κομουνιστικού καθεστώτος που, υπό κράτος της μαζικής φυγής των πολιτών της χώρας, είχαν υποχρεωθεί να πάψουν να δολοφονούν όσους αλλόφρονες ομοεθνείς τους επιχειρούσαν με κάθε μέσο και κάθε τίμημα να περάσουν τα σύνορα.

            Έκπληκτοι όσοι μετείχαμε στη δημοσιογραφική αποστολή που κάλυπτε το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στα Τίρανα, ακούσαμε σε μια από τις δημόσιες ενημερώσεις για τα θέματα που συζήτησαν οι δύο αντιπροσωπείες, εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών της γείτονος να μας ανακοινώνει ότι μεταξύ αυτών που τέθηκαν στο τραπέζι ήταν και το «ζήτημα με τις περιουσίες των Τσάμηδων».

            Ο σάλος που προκλήθηκε ήταν αφάνταστος, καθώς η ανακίνηση ενός τέτοιου ζητήματος αιφνιδίασε τους πάντες –ακόμη και όσους, όπως ο υποφαινόμενος, λόγω καταγωγής από την… αυθεντική Τσαμουριά, είχαμε γνώση των πραγματικών διαστάσεων του. Η πρώτη αντίδραση της επίσημης ελληνικής πλευράς ήταν κάτι περισσότερο από αμήχανη: προσπάθησαν αρχικά να μας πείσουν ότι δεν είχαμε ακούσει καλά, εν συνεχεία ότι αυτός που μας μίλησε δεν ήξερε καλά ελληνικά, και, εν τέλει, πως αυτός που μας μίλησε δεν ήταν ακριβώς εκπρόσωπος του αλβανικού ΥΠΕΞ, όπως μας παρουσιάστηκε.

            Στο παρασκήνιο, ωστόσο, η κατάσταση είχε αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα. Επί ποινή άμεσης διακοπής της επίσκεψης, ο πολύπειρος στα διπλωματικά Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απαίτησε από τον τελευταίο κομμουνιστή ηγέτη της Αλβανίας Ραμίζ Αλία όχι μόνον διάψευση ότι είχε τεθεί τέτοιο ζήτημα, αλλά και την… «εξαφάνιση από προσώπου γης» (!) του προσώπου –Μπέη ή κάπως έτσι, ήταν το επίθετό του από όσο μπορώ να θυμηθώ έπειτα από 25 και κάτι χρόνια- που είχε κάνει τις επίμαχες ανακοινώσεις.

Όντως, τις επόμενες ώρες ο εκπρόσωπος είχε αποσυρθεί από το προσκήνιο και οι ιθύνοντες της αλβανικής πλευράς, υποχωρώντας στις πιέσεις της ελληνικής, βάλθηκαν να μας… τρελάνουν, «επιβεβαιώνοντας» τους ισχυρισμούς των Ελλήνων επισήμων ότι δεν υπήρξε πρόσωπο που να είχε κάνει για λογαριασμό της αλβανικής πλευράς τις δηλώσεις που είχαμε ακούσει. Μόνον έτσι συνεχίστηκε το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος λίγο πριν επιστρέψει στην Ελλάδα διέσχισε οδικώς τις περιοχές που διαβιούσε η πολυπληθής ακόμη τότε ελληνική μειονότητα και έτυχε μιας μοναδικά αποθεωτικής υποδοχής στη Δερβιτσάνη.

Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς επέλεξε να βρεθεί τις προηγούμενες ημέρες στην αλβανική πρωτεύουσα, αγνοώντας τα σαφώς αρνητικά προμηνύματα που είχε στείλει η ηγεσία της γείτονος. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τους, ο «πολύς» κ. Εντι Ράμα είχε παραστεί τις προηγούμενες ημέρες στο συνέδριο του κόμματος των λεγόμενων «Τσάμηδων» εγείροντας, κατά τα δημοσιεύματα, θέμα επιστροφής περιουσιών.

Οι ομάδες των διαδηλωτών που επεχείρησαν να εμποδίσουν την απρόσκοπτη πρόσβαση του κ. Κοτζιά στο κτίριο του αλβανικού υπουργείου Εξωτερικών, φωνάζοντας προκλητικά συνθήματα του τύπου «Τσαμουριά μητέρα μας, περίμενέ μας», ήρθαν μάλλον ως φυσική συνέπεια των αλαζονικών πρωθυπουργικών δηλώσεων.

Παρά ταύτα, ωστόσο, ο έλληνας υπουργός δεν έδειξε να… πτοείται. Μόνον έτσι εξηγείται ότι συνέχισε το ταξίδι του ως να μην είχε συμβεί τίποτε απολύτως. Και μάλιστα στις κοινές δηλώσεις με τον αλβανό ομόλογό του προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το κλίμα στις σχέσεις των δύο χωρών είναι καλό και –για φαντάσου…- δεν διαταράσσεται ούτε από πρωθυπουργικές δηλώσεις ούτε από… αλυτρωτικές διαδηλώσεις.

Πέρα από τα πρόσωπα και τις συμπάθειες ή αντιπάθειες που μπορεί να έχει ο καθείς για τον έναν ή τον άλλο πρωταγωνιστή, δύσκολα μπορεί να παραγνωρίσει τις μεγάλες διαφορές που χωρίζουν την Ελλάδα του χθες από την Ελλάδα του σήμερα. Κακά, τα ψέματα, όμως, η οικονομική κρίση μπορεί να είναι η αφορμή, αλλά μάλλον δεν είναι η αιτία που ο διεθνής σεβασμός, τον οποίο απολάμβανε παλιότερα η χώρα μας, βρίσκεται, πλέον, στο ναδίρ.

Εξάλλου, δεν είμαστε η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Είναι και άλλες χώρες που βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική θέση, αλλά δεν διανοούνται ούτε οι γείτονες τους ούτε οι εταίροι τους να τους συμπεριφερθούν όπως συμπεριφέρονται σε μας είτε οι Αλβανοί είτε οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι εταίροι που μας υποβάλουν στο μαρτύριο της σταγόνας για να εγκρίνουν μια δόση για την οποία η κυβέρνηση μας και κατ΄ επέκταση η ίδια η χώρα υφίστανται ασύλληπτες ταπεινώσεις.

Το δυστύχημα είναι ότι τα απανωτά παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα. Και αυτό γιατί οι ταγοί ενός λαού που βαυκαλίζεται ότι είναι ο εξυπνότερος της υφηλίου δεν μπορεί να αντιληφθούν ότι η αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία είναι δύο πολύτιμες αρετές που δεν υπηρετούνται όταν το γυρνάς διαρκώς στο… «Τσάμικο». Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα προγράμματα που συμφωνούμε και δεν εφαρμόζουμε ή τις εξυπνάδες του στυλ «σκέπτομαι να γίνω ο πρώτος ηγέτης που θα τηρήσω τις προεκλογικές υποσχέσεις»; Τα «μπρος πίσω» για το Ελληνικό ή τα ψέματα για τις συντάξεις και το ΕΚΑΣ; Ή μήπως τις ύβρεις κατά των εταίρων που τώρα εκλιπαρούμε για το έλεος μιας… υποδόσης.