«Η φθήνια τρώει τον… παρά»

Αν έχει ένα αναμφίβολο προσόν η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η ευκολία με την οποία τα στελέχη της σκαρφίζονται διάφορα –φθηνά, κατά βάση- κόλπα είτε για να δικαιολογήσουν πράγματα και καταστάσεις είτε για να εξαπατήσουν τους Έλληνες πολίτες, για τους οποίους, κρίνοντες μάλλον εξ ιδίων τα αλλότρια, δεν πρέπει να έχουν την καλύτερη άποψη σχετικά με την κριτική τους ικανότητα.

Ανάμεσα σε εκατοντάδες παραδείγματα που δείχνουν σε πόσο χαμηλό επίπεδο έχουν βάλει τον πήχη της αξιολογικής κρίσης που έχουν οι συμπατριώτες μας, δανείζομαι ένα από την τρέχουσα επικαιρότητα: «Επιστροφή φόρου τον Απρίλιο για 1.000.000 πολίτες», πανηγύριζαν αυτές τις μέρες τις ημέρες φιλοκυβερνητικά μέσα.

Όποιος έμπαινε στον κόπο να μάθει πως θα γίνει διαπίστωνε με έκπληξη ότι οι φιλοΣΥΡΙΖΑϊκοί προπαγανδιστές ερμήνευαν κατ΄ αυτόν τον τρόπο το απλούστατο μέτρο που πρόσφατα θεσπίστηκε και προβλέπει την αποστολή χωριστών φορολογικών εκκαθαριστικών στα ζευγάρια, ανεξαρτήτως να υποβάλλουν ή όχι κοινές δηλώσεις.

«Οι φορολογούμενοι που θα υποβάλουν τη φορολογική τους δήλωση έως το τέλος Μαρτίου και το αποτέλεσμα της εκκαθάρισης είναι πιστωτικό, θα δουν το ποσό της επιστροφής του φόρου στον τραπεζικό τους λογαριασμό πιθανότατα και εντός του Απριλίου», διαβάζουμε στα σχετικά προπαγανδιστικά «ρεπορτάζ». «Ρεπορτάζ» τα οποία δεν έμεναν μόνον σε αυτό, αλλά «εκλαϊκεύοντας», δήθεν την «είδηση» πληροφορούν τους αναγνώστες τους και τα εξής:

«Είναι πολύ πιθανό να εμφανιστεί για πρώτη φορά το εξής “φαινόμενο”: Η σύζυγος να εισπράττει στον τραπεζικό της λογαριασμό την επιστροφή φόρου τον Απρίλιο ή τον Μάιο και ο σύζυγος να ξεκινά να πληρώνει τον δικό του φόρο εισοδήματος από τον Ιούλιο».

Όπως ακριβώς το διαβάσατε: Ο ένας σύζυγος θα πάρει νωρίς το εκκαθαριστικό που θα προβλέπει επιστροφή φόρου και γι΄ αυτό θα πάει όλη η οικογένεια μαζί στις κάλπες Μαίου για να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αδιαφορώντας για το ότι θα είναι σε αναμονή το χρεωστικό εκκαθαριστικό του άλλου συζύγου που θα τους το στείλουν μετά τις εκλογές!

Όποιος αμφιβάλει για το ποιος ενορχηστρώνει αυτούς τους αστείους ισχυρισμούς, που δεν μπορούν να κρύψουν την χαμηλή εκτίμηση που έχουν στην κυβέρνηση για τους «υπηκόους» τους, δεν έχει παρά να ανατρέξει στα «επιχειρήματα» με τα οποία θέλησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός να υποστηρίξει τις προτάσεις του κόμματός του για τη συνταγματική αναθεώρηση.

Δικαιώνοντας όλους όσοι υποστηρίζουν ότι στο Μαξίμου ζουν και αναπνέουν με το πώς θα δημιουργήσουν προβλήματα στην αντιπολίτευση, επειδή μόνον έτσι μπορεί να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές, η κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία μετατράπηκε σε ένα ευτελές παιχνίδι πολιτικού κουτσομπολιού για το ποιος είναι με ποιον. 

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο πολιτικός που εργαλειοποίησε όσο κανείς άλλος στο παρελθόν τη συνταγματική διάταξη για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, προκαλώντας την πρόωρη διάλυση της Βουλής το 2014, τώρα εισηγείται να αλλάξει αυτή η ρύθμιση για να μην μπορεί να επαναλάβει κανείς αυτό το τέχνασμα, παρά μόνον ο ίδιος.

Και γνωρίζοντας ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος ως βουλευτής ήταν ο μόνος από τη Νέα Δημοκρατία που το 2015 δεν έδωσε θετική ψήφο στον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, προσπάθησε να σπείρει διχαστικά «δαιμόνια» στο εσωτερικό της αντιπολίτευσης.

«Η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης δεν θα προτείνει εκ νέου τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διότι δεν επιθυμεί ο σημερινός Πρόεδρος να ανανεώσει τη θητεία του», υποστήριξε από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός της Ελλάδος. «Ίσως γιατί δεν θεωρεί ότι είναι καλός Πρόεδρος είτε γιατί έχει τάξει κάπου αλλού τη στήριξή του», συμπλήρωσε καθότι στόχος του δεν ήταν μόνον η συνοχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και της ελάσσονος.

Ο αρχηγός του κόμματος που… απείλησε την αντιπολίτευση ότι θα αποσύρει την πρότασή της για αναθεώρηση του άρθρου 32 που αναφέρεται στην προεδρική εκλογή, επειδή κινδυνεύει να του γυρίσει σε μπούμερανγκ, κατηγόρησε τον αντίπαλό του ότι «επιχειρεί να μετατρέψει τη διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης σε παρωδία».

Κατηγορία, την οποία στήριξε με το γεγονός ότι ο αρχηγός της ΝΔ «μαζεύει διάφορους αξιόλογους, κατά τα άλλα, συνταγματολόγους να του ενισχύσουν την άποψη ότι δεν παίζει ρόλο τι ακριβώς ψηφίζει στην πρώτη Βουλή, ψηφίζει μόνο το άρθρο αυτό, ενώ λέει ρητά ότι διαφωνεί στην κατεύθυνση και στο περιεχόμενο, ώστε να έχει το άρθρο αυτό 180, ευελπιστώντας ότι στην επόμενη Βουλή θα έχει μαζί με το ΚΙΝΑΛ, προφανώς, 151 Βουλευτές και να το αλλάξει για να καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όχι τον σημερινό Πρόεδρο που εμείς προτείνουμε, αλλά κάποιον άλλον, ενδεχομένως κάποιο στέλεχος, νυν ή σε αποστρατεία, του ΚΙΝΑΛ».

«Αυτή είναι όλη η σκοπιμότητα», ισχυρίστηκε, προκαλώντας μάλλον καγχασμούς στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Που αυξήθηκαν από όσα πρόσθεσε ο κ. Τσίπρας: «Αυτό είναι όλο το πολιτικό παιχνίδι που κρύβεται πίσω από αυτήν την ιστορία», είπε ο πρωθυπουργός. Και συμπλήρωσε: «Εμείς, λοιπόν, θα το πούμε καθαρά. Υπάρχει μεγάλη ανησυχία, αλλά εάν θέλει, μπορεί να το διαψεύσει ο κ. Μητσοτάκης. Θα πάρει τον λόγο και θα πει “όχι, εμείς θα προτείνουμε τον Παυλόπουλο”, οπότε όλη αυτή η ιστορία θα τελειώσει. Τον προκαλώ να το κάνει».

Όσοι άκουσαν κ. Τσίπρα είναι βέβαιο ότι έμειναν με την απορία για το ποιος είναι εκείνος διακατέχεται από τη «μεγάλη ανησυχία» στην οποία αναφέρθηκε. Όπως και με την περιέργεια για το ποιος μπορεί να τον έπεισε ότι δημιούργησε προβλήματα στην αντιπολίτευση με τους αστήρικτους ισχυρισμούς ότι υπάρχει προσυνεννόηση ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΚΙΝΑΛ για την εκλογή Προέδρου η οποία θα γίνει σε ένα χρόνο από τώρα και αφού στο μεταξύ θα έχουν στηθεί στη χώρα νωρίτερα τρεις κάλπες: ευρωπαϊκές, αυτοδιοικητικές και βουλευτικές. 

Είναι προφανώς το δικό του… υψηλής στάθμης πολιτικό κριτήριο που τον οδήγησε σε μια τέτοια σκέψη. Το κριτήριο με το οποίο παλαιότερα μετέτρεψε το «Όχι» του δημοψηφίσματος του 2015 σε ένα ταπεινωτικό «Ναι». Το κριτήριο που τον έκανε να καταστήσει κατηγορούμενους τους πολιτικούς του αντιπάλους που του ασκούν την πιο αυστηρή κριτική. Το κριτήριο που τον έστειλε να υπογράψει τη Συνθήκη των Πρεσπών για να διασπαστεί τη ΝΔ. Το κριτήριο που τον κάνει να πιστεύει ότι θα κλέψει τις ψήφους των αφελών οικογενειών που θα λάβουν προεκλογικά τα πιστωτικά εκκαθαριστικά με τις επιστροφές φόρων και μετεκλογικά τα χρωστικά με τις πληρωμές.

Για τέτοιες περιπτώσεις ο λαός μας μια πολύ ταιριαστή παροιμία που λέει: «Η φθήνια τρώει τον παρά». Παροιμία την οποία μάλλον δεν την ξέρουν εκεί στο Μαξίμου.

Από πού πάνε για την κανονικότητα;

Όποια ερμηνεία και αν έχει καθένας  για τους λόγους παραίτησης του προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας Νικόλαου Σακελλαρίου, το έντονο αυτό διάβημα του συγκεκριμένου ανώτατου δικαστή μαρτυρά με τον πλέον παραστατικό τρόπο τη βαθιά και πολύπλευρη θεσμική κρίση που διέρχεται η χώρα την τελευταία δεκαετία.

Είναι μια κρίση η οποία υπερβαίνει τα δυσχερή οικονομικά δεδομένα που φτωχοποίησαν τον ελληνικό λαό και διέλυσαν τη μεσαία τάξη. Όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια κρίση που επεκτείνεται παντού. Kαι δίχως υπερβολή μπορεί να υποστηρίξει κανείς δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστο κανέναν απολύτως τομέα της δημόσιας ζωής: από την Παιδεία και την Υγεία έως τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης ή και του Κοινοβουλίου από την κατάσταση στη δημόσια διοίκηση και την αυτοδιοίκηση έως τον αθλητισμό και την καθημερινότητα των πολιτών, αδυνατεί να βρει κανείς σημάδια που να δείχνουν ότι η χώρα έχει χαράξει πορεία επιστροφής στην περιβόητη κανονικότητα.

Σε πείσμα όσων βλέπουν τη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε κανονικό κόμμα και του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα σε σοσιαλδημοκράτη πολιτικό ηγέτη, η πραγματικότητα διαψεύδει καθημερινά όλες αυτές τις προφητείες. Και, αντιθέτως, αναδεικνύει τον καμβά μιας μισαλλόδοξης και φανατισμένης εξουσίας που πολιτεύεται με το δόγμα «πας μη ων μεθ’ ημών, καθ’ ημών». Όποιος ενστερνίζεται την κυβερνητική ατζέντα αποθεώνεται, ενώ όποιος την αμφισβητεί κατακρεουργείται. Η τωρινή συμπεριφορά, για παράδειγμα, απέναντι στον Σταύρο Θεοδωράκη σε σύγκριση με την παλαιότερη, είναι απλώς η χαρακτηριστικότερη επιτομή του φαινομένου.  

Οι πάντες και τα πάντα υποτάσσονται στον υπέρτατο σκοπό που είναι η διατήρηση της εξουσίας. Τίποτε δεν γίνεται χωρίς αυτόν τον υπολογισμό. Τα σκάνδαλα, για παράδειγμα, αντιμετωπίζονται ως τέτοια μόνον όταν αφορούν πολιτικούς αντιπάλους ή όταν μπορούν να αξιοποιηθούν για να ενοχοποιηθούν πολιτικοί αντίπαλοι. Αν σε μια οποιαδήποτε υπόθεση με οσμή σκανδάλου δεν εμπλέκεται κάποιος που συνδέεται με άλλες πολιτικές παρατάξεις δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για τη διαλεύκανση. Ενώ αν εμπλέκονται πρόσωπα σχετιζόμενα με τους κυβερνώντες κινούνται πάραυτα μηχανισμοί συγκάλυψης. Ας συγκρίνει κάποιος τον θόρυβο με το ΚΕΕΛΠΝΟ και τη Novartis με την πρόσφατη αντιμετώπιση των πρωταγωνιστών στην κλοπή των αντικαρκινικών φαρμάκων ή στην υπόθεση με την αφαίρεση του σήματος της Unicef.

Ο αριθμός των φωτογραφικών διατάξεων που πέρασαν την τελευταία τριετία από τη Βουλή για να βολευτούν ημέτεροι, που πολλές φορές εκπροσωπούσαν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, είναι τόσο μεγάλος που πιθανόν να μη συγκρίνεται με τα αντίστοιχα φαινόμενα που κατεγράφησαν τις προηγούμενες δεκαετίες που στα ηνία της χώρας εναλλάσσονταν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει παθογένεια του παρελθόντος που να έχει καταπολεμηθεί ή ρουσφέτι το οποίο να μην γίνεται σε τακτικότερη και πιο οργανωμένη βάση.

Η διαπλοκή κατακτά πεδία που το λεγόμενο «παλαιό πολιτικό σύστημα» ούτε στη φαντασία του δεν μπορούσε να κατακτήσει. Επιχειρηματίες παραδέχονται δημοσίως ότι πήγαν από την πίσω πόρτα στο πρωθυπουργικό γραφείο και οι κατά τα άλλα εύθικτοι των υπογείων του Μεγάρου Μαξίμου, που βγάζουν nonpaper για ψύλλου πήδημα, καταπίνουν τη γλώσσα τους ή σφυρίζουν αδιάφορα. 

Η προκλητική απόλαυση των προνομίων της εξουσίας, η  επικοινωνιακή διαχείριση όλων των ζητημάτων, η αδιάκοπη καταφυγή σε μορφές πολιτικής εξαπάτησης δεν έχουν το προηγούμενό τους. Διαψεύδουν ότι προετοιμάζονται για εκλογές, αλλά δεν περνάει μέρα που να μην συμπεριφέρονται σαν να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Με τόσα θέματα ανοιχτά, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας,ο οποίος θεωρεί σπατάλη του πολύτιμου χρόνου του την παρουσία στη Βουλή, βρίσκει χρόνο να παριστάνει τον ηθοποιό και να γυρίζει βιντεάκια στο Μέγαρο Μαξίμου με laptop και κόκκινα χαλιά.

Όση προπαγάνδα και αν επιστρατεύσουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ οι προσπάθειες τις οποίες καταβάλουν για να πείσουν τους Έλληνες ότι επέρχεται η κανονικότητα θα αποδεικνύονται μάταιες. Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς δεκάδες παραδείγματα για να επιχειρηματολογήσει σχετικά. Αρκεί, ωστόσο, ένα: μια χώρα που ο υπουργός Παιδείας φαντασιώνεται το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» που θα δώσει λύσεις στην πολύπαθη τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά στα Πανεπιστήμια της δεν μπορούν να γίνουν απρόσκοπα ούτε φοιτητικές εκλογές, πολύ δύσκολα θα βρει τον δρόμο που οδηγεί στην κανονικότητα.

Ώρα για πάρτι στο Μαξίμου

Πριν από αρκετά χρόνια ο συνήθως προσεκτικός στην τήρηση των αρχών της διάκρισης των εξουσιών πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης υπέπεσε στο «παράπτωμα» να συγκαλέσει στο Μέγαρο Μαξίμου σύσκεψη στην οποία, εκτός από τους υπουργούς του, συμμετείχαν και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ήταν, αν θυμάμαι καλά, την περίοδο της ολυμπιακής προετοιμασίας και για να μη χάνεται χρόνος στην κινητοποίηση όλων των μηχανισμών που έπρεπε να ενεργοποιηθούν, κάποιοι πρωθυπουργικοί συνεργάτες σκέφθηκαν ότι για τον καλύτερο συντονισμό θα έπρεπε να βρεθούν όλοι μαζί και επειδή ήταν κυβερνητικό θέμα προτιμήθηκε το γραφείο του πρωθυπουργού και όχι τα γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη.

Την επομένη ημέρα -δεν υπήρχαν, βλέπετε, ακόμη το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου ανθούν κάθε είδους τρολ που τις περισσότερες φορές ενεργοποιούνται εν τω γεννάσθαι της είδησης που θέλουν να αποδομήσουν- ξεσηκώθηκε μέγας πολιτικός και δημοσιογραφικός σάλος. Με προεξάρχοντα τα στελέχη του τότε Συνασπισμού (που, μπορεί να βολόδερναν μεταξύ του 3 και του 4% και να θεωρούσαν υπαίτιους γι΄ αυτό την πολυτραγουδισμένη «διαπλοκή», διέθεταν, όμως, ένα αξιοζήλευτο επικοινωνιακό δυναμικό) οι καταγγελίες για το «μέγα ανοσιούργημα» της ταύτισης κόμματος και κράτους υπήρξαν ουρανομήκεις.

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, πάντως, οι αντιδράσεις ενδεχομένως να μην ήταν και πολύ άδικες. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα πολιτικά προσχήματα. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι ήταν η εποχή που εύρισκε έρεισμα το σύνθημα «ΠΑΣΟΚ και κράτος, Θεόδωρος Τσουκάτος!». Ένα σύνθημα που ξεκίνησε από το εσωτερικό του τότε κυβερνώντος κόμματος. Και μπορεί να το λάνσαραν οι οπαδοί του Άκη Τσοχατζόπουλου επειδή, κακά τα ψέματα, ήθελαν μεγαλύτερο μερίδιο από τα λάφυρα του πολύπαθου δημοσίου, ωστόσο αυτό δεν μειώνει τη σημασία του. Και κυρίως δεν μπορεί να διασκεδαστούν οι αντιλήψεις που εμπεδώνονταν στην ελληνική κοινωνία. Αντιλήψεις που, δυστυχώς, διέτρεχαν οριζόντια το πολιτικό σύστημα. Και φάνηκε ολοκάθαρα όταν έφυγε από τα πράγματα ο Κώστας Σημίτης...

Επιστρέφοντας στην αρχή και στις καταγγελίες ότι «οι κομματικοί του ΠΑΣΟΚ βεβήλωσαν το κυβερνητικό κτίριο», πρέπει να επισημάνουμε ότι ο τότε πρωθυπουργός πήρε στα σοβαρά την κριτική που του ασκήθηκε. Και έκτοτε απέφευγε επιμελώς να κάνει συσκέψεις με τους κομματικούς στο Μαξίμου. Τα προσχήματα, που λέγαμε παραπάνω. Ενώ και οι διάδοχοι του -άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο- κινήθηκαν στο ίδιο μοτίβο. Είχαμε, για παράδειγμα, τις επισκέψεις που δεχόταν ο Κώστας Καραμανλής από τον γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας Ευάγγελο Μεϊμαράκη, προτού ο τελευταίος αναλάβει κυβερνητικό πόστο, αλλά χαρακτηρίζονταν άτυπες. Γι΄ αυτό και κανείς ποτέ δεν διανοήθηκε να διανείμει φωτογραφίες από το τετ α τετ. Ενώ και ο επισκέπτης ενημέρωνε τους δημοσιογράφους για τα διαμειφθέντα κάτω από τις… νεραντζιές του απέναντι πεζοδρομίου. Άλλοι ένοικοι του Μαξίμου καλούσαν κατά καιρούς ομάδες βουλευτών για να τους μεταφέρουν το κλίμα από τις περιφέρειες τους, κάλεσμα που μπορούσε να δικαιολογηθεί ότι αφορούσε το «γκελ» της κυβέρνησης στην κοινωνία, αλλά ως εκεί…

Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας τις φωτογραφίες από την πανηγυρική ατμόσφαιρα υπό την οποία η βουλευτής Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, έγινε δεκτή στο Μέγαρο Μαξίμου για να… τιμηθεί η απόφασή της να πάψει να είναι «ανεξάρτητη». Όπως συνέβαινε τους τελευταίους μήνες της πολιτικής της περισυλλογής που ακολούθησε την αποσκίρτηση από την Ένωση Κεντρώων και την εγκατάλειψη του… άμοιρου αρχηγού της (που θεωρούσε τον εαυτό του ισότιμο συνομιλητή του Τσίπρα). Περιχαρής η κυρία βουλευτής, που μετά τον προϋπολογισμό ψήφισε και το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο για να εντχθεί ως συνεργαζόμενη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε το κατώφλι του Μαξίμου. Στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα τη συνόδευαν η γραμματέα της ΣΥΡΙΖΑϊκής Κ.Ο. Αφροδίτη Θεοπεφτάτου και -άκουσον, άκουσον!- και ο γραμματέας του υπουργικού Συμβουλίου Μιχάλης Καλογήρου.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι προφανές: Τι σχέση έχει η κυρία Μεγαλοοικονόμου με την κυβέρνηση, ώστε συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, παρόντος του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου; Η βουλευτής μπορεί να είναι άξια θαυμασμού επειδή είδε αίφνης το φως το αληθινό, αλλά η προσχώρησή της στον ΣΥΡΙΖΑ είναι γεγονός που αφορά το κόμμα που τη δέχθηκε μετά βαΐων και κλάδων. Εξάλλου, ακόμη και αν πρέπει να τιμηθεί με υπουργοποίηση για την επιλογή της, ή επειδή είναι, κατά δήλωσή της, «Ταύρος» (στο ζώδιο), απαιτείται πρώτα να πάει να ορκιστεί στο Προεδρικό Μέγαρο και μετά να συνεργαστεί με τον γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου…

Ξέρω, ξέρω, ορισμένοι θα σκεφτούν ότι μπροστά σε τόσα και τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, στην τυπικότητα της διάκρισης των εξουσιών θα… κολλήσουμε; Δεν είναι έτσι, όμως. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που ενώ έχουν υποσχεθεί να είναι «κάθε λέξη του Συντάγματος», καταπατούν απροκάλυπτα τον καταστατικό χάρτη της χώρας. Πιστοί στην τόσο μακρινή από τις παραδόσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας νοοτροπία ότι «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία», όπως την εξέφρασε παραστατικά στην πρόσφατη συνέντευξη της η πρωθυπουργική συμβία Μπέτυ Μπαζιάνα, είναι προφανές ότι οι θεωρίες, αλλά και οι πρακτικές περί διάκρισης εξουσιών -Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική- είναι απολύτως ξένες με αυτά που πρεσβεύουν και, κατά το σλόγκαν τους, κάνουν πράξη.

Ποιος ξεχνά, άλλωστε, ότι για να γιορτάσουν την πρώτη επέτειο από την εκλογική νίκη του 2015 μετέτρεψαν σε πιάνο μπαρ το Μέγαρο Μαξίμου; Κλήθηκαν εκεί αποκλειστικά οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δείχνοντας πόσο σέβονται τους θεσμούς. Η αλήθεια είναι ότι πέρυσι, που έκλεισαν δύο χρόνια δεν το επανέλαβαν. Ίσως επειδή ο… πιανίστας, που για όποιον το λησμόνησε θυμίζουμε ότι ήταν ο Κώστας Ζουράρις, είχε βαριά καθήκοντα στο υπουργείο Παιδείας. Η παραγωγικότητα και το δυσβάστακτο βάρος που -άμοιρη Παιδεία!- είχε επωμιστεί αποδεικνύεται τώρα που αποπέμφθηκε. Για την ακρίβεια, αποκαλύπτεται ότι υπέγραφε μια απόφαση για κάθε μήνα που ήταν υφυπουργός. Που σημαίνει ότι χρειαζόταν έναν ολόκληρο μήνα προετοιμασίας για κάθε υπογραφή!

Τώρα όμως που απαλλάχθηκε από τα βαριά καθήκοντα του υφυπουργού, μπορεί άνετα να προσληφθεί από τον, κατά την κρίση του, «σοφό» πρωθυπουργό για να συνεχίσει την προσφορά του ως πιανίστας. Διότι μπορεί η κυρία Μεγαλοοικονόμου να έγινε δεκτή χωρίς μουσική υπόκρουση, οι επόμενοι, όμως, που προανήγγειλε ότι περιμένει ο κ. Τσίπρας να του παράσχουν στήριξη, πως θα περάσουν το κυβερνητικό κατώφλι; Χωρίς ούτε ένα πάρτι; Θα κάνουν οι σημερινοί κυβερνώντες τα ίδια που έκανε και το… «παλαιό πολιτικό σύστημα»; Παίρνεται έτσι η εξουσία;

Ώρα για πάρτι, λοιπόν. Τώρα, εξάλλου, που βγαίνουμε και από το Μνημόνιο. Όχι; Πως όχι;

Ασκήσεις θάρρους για την… έξοδο από το Μαξίμου

Με τις ασκήσεις θάρρους στις οποίες επιδιδόταν ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς τύπους που υποδυόταν ο αγαπημένος του Λάκης Λαζόπουλος, όταν το πάλαι ποτέ έκανε πραγματική σάτιρα με τους «Μικρούς Μήτσους», προσιδίαζαν οι νουθεσίες και οι προτροπές που απηύθυνε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προς τα κοινοβουλευτικά στελέχη του κόμματός του.

Δεν εξηγείται αλλιώς ότι συγκάλεσε συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για να ζητήσει –από ποιον άραγε;- να πάψει να… κλείνεται στο Μαξίμου και να αντιμετωπίσει τη δυσμενή πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία η κραυγαλέα διάψευση όλων των ψευδών προσδοκιών που καλλιέργησαν στους πολίτες οι νυν κυβερνώντες  για να τους υφαρπάξουν την ψήφο τους και να καταλάβουν την εξουσία.   

«Έχουμε σήμερα ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά να βγούμε από τα γραφεία μας, από τη Βουλή, από το Μέγαρο Μαξίμου, από τα υπουργικά γραφεία, από τα βουλευτικά γραφεία, από τα κομματικά γραφεία και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους, που θα έχουν να μας πουν και τα παράπονά τους, που θα έχουν να μας πουν και την κριτική τους», ήταν τα ακριβή λόγια που χρησιμοποίησε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος προετοιμάζεται για την πρώτη εδώ και πάνω από ένα χρόνο έξοδο του από το περίκλειστο πρωθυπουργικό γραφείο.  

Χωρίς να είναι βέβαιο αν ήθελε να πάρει ο ίδιος κουράγιο ή αν προσπαθούσε να ενθαρρύνει τους βουλευτές του, οι οποίοι είναι γνωστό ότι αποφεύγουν να κυκλοφορήσουν δημοσίως, συμπλήρωσε: «Πρέπει, λοιπόν, η Κοινοβουλευτική Ομάδα, το κόμμα να μπει σε διάταξη κινητοποίησης, σε διάταξη μάχης, προκειμένου να σταθούμε δίπλα στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό, νομίζω, ότι αφορά όλες και όλους, όσοι βρισκόμαστε σε αυτήν εδώ την αίθουσα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Πρέπει να τις συνδιαμορφώσουμε».

Το μόνο σίγουρο είναι ότι την Παρασκευή και το Σάββατο ο πρωθυπουργός σχεδιάζει να βρεθεί στη Θράκη για να περιοδεύσει στην περιοχή με ένα πρόγραμμα που θυμίζει έντονα προεκλογικές εξορμήσεις, καθώς περιλαμβάνει επιθεωρήσεις έργων, ανεξαρτήτως του αν άλλοι ήταν εκείνοι που τα σχεδίασαν και τα δρομολόγησαν (π.χ. ο αγωγός TAP), όπως και εγκαίνια εκθέσεων, επειδή, προφανώς, δεν βρέθηκε κάτι άλλο πιο χειροπιαστό για να κοπούν κορδέλες.

Τόσο αυτή καθεαυτή η επίσκεψη στη Θράκη -όπου, ειρήσθω εν παρόδω, προγραμμάτιζε να μεταβεί και ο πρόεδρος της ΝΔ, αλλά ανέβαλε το ταξίδι του για να μην συμπέσουν με τον πρωθυπουργό- όσο και το επίμαχο περιεχόμενο της ομιλίας με τις παραινέσεις προς τους βουλευτές του, προκάλεσαν σε πολιτικούς από όλους τους χώρους ζωηρές υποψίες ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί και να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τον πειρασμό να δοκιμάσει έναν εκλογικό αιφνιδιασμό, σε τρόπον ώστε να περισώσει ό,τι περισώζεται από το αποδεκατισμένο πολιτικό του κεφάλαιο.

Ο ίδιος, πάντως, είχε επιχειρήσει να διασκεδάσει όλα τα συναφή σενάρια, καταφεύγοντας, ωστόσο, σε παραλληλισμούς που, παρά τις ιαχές για επερχόμενες νίκες, προδίδουν μάλλον ηττοπάθεια και χαμηλό ηθικό. Δήλωσε, για παράδειγμα, πως αισθάνεται ότι βρίσκεται στη μέση του ποταμού και πως κάθε πισωγύρισμα θα ήταν αποτυχία. Για να επιστρατεύσει μια ακόμη ένεση ηθικού, σύμφωνα με την οποία «θα κολυμπήσουμε για να βγούμε στην άλλη μεριά της όχθης, για να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση».

Την ίδια ώρα, εξάλλου, φρόντιζε να παρουσιάσει τον αρχηγό της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη ως… «μπαμπούλα», ο οποίος, κατά την πρωθυπουργική περιγραφή, «ονειρεύεται 4ο Μνημόνιο», με «άγρια λιτότητα και περικοπές, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, απολύσεις στο Δημόσιο, πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και κατεδάφιση (από ό,τι έχει απομείνει, ό,τι με νύχια και με δόντια περισώσαμε) της δημόσιας Υγείας και της δημόσιας Παιδείας».

Εκτός, όμως, από τον πρόεδρο της ΝΔ, τα όνειρα του κ. Τσίπρα φαίνεται ότι  ταράζει και ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, τον οποίο μόνον αυτόν –γιατί άραγε;- από την υπόλοιπη αντιπολίτευση, έβαλε στο στόχαστρό του. «Αλλά δεν θα του κάνουμε το χατίρι. Δεν πρόκειται να τον αφήσουμε», είπε αναφερόμενος στον κ. Μητσοτάκη. Και κάνοντας μάλλον μια ακόμη άσκηση θάρρους (που θύμιζε το εμβληματικό «άι χάσου μυρμηγκάκι…» του λαζοπουλικού «Μήτσου»), συμπλήρωσε: «Δεν θα αφήσουμε τη χώρα και την κοινωνία να καταστραφεί για να έρθει αυτός να τη λεηλατήσει, μαζί με τον φίλο του τον κ. Βενιζέλο και τους ίδιους συνεργάτες και συνεργούς, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ελληνικός λαός αυτό δεν θα το επιτρέψουν».

Εντάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, δικό του δημιούργημα είναι, μπορεί και να τον εκφράζει. Αλλά τον ελληνικό λαό, αλήθεια, γιατί δεν τον ρωτάει;

Κάλπη – «πάρτα όλα» ή ρώσικη ρουλέτα;

            Η χρονική σύμπτωση των αυτοδιοικητικών εκλογών με τις ευρωεκλογές αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για να «αποκομματικοποιηθούν» οι δήμοι και οι περιφέρειες και να δοθεί ο λόγος στους πολίτες για να επιλέξουν τους καλύτερους που θα υπηρετήσουν τις ανάγκες της καθημερινότητας τους.

            Χωρίς να παραβλέπει κανείς τα «πολιτικά» χαρακτηριστικά που αναμφισβήτητα έχουν (και) οι επιλογές για την Αυτοδιοίκηση, το γεγονός ότι με την διπλή κάλπη, το εκλογικό σώμα έχει την ταυτόχρονη δυνατότητα να εκφράσει -στην ευρωκάλπη- τη βούλησή του για τη γενική πολιτική κατάσταση, αλλά, ταυτόχρονα, να προκρίνει τα πρόσωπα που θεωρεί καταλληλότερα για να διαχειριστούν τις τοπικές υποθέσεις κάθε περιοχής, συνιστά μια ευτυχή συγκυρία που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να ανατρέψει την παραδοσιακή κομματοκρατία και το πελατειοκρατικό καθεστώς που την εξέθρεψε και ως ένα βαθμό τη συντηρεί.

            Η στάση, ωστόσο, που τηρούν τα κόμματα και κυρίως τα δύο μεγαλύτερα εξ αυτών, ενόψει της διπλής αναμέτρησης του Μαΐου, αποπνέει μια παρωχημένη νοοτροπία έλλειψης σεβασμού στους πολίτες, μια νοοτροπία που δεν λαμβάνει, μάλιστα, υπόψη της και τη μακρά θετική παράδοση που υπάρχει στη χώρα μας και είχε καταγραφεί στο παρελθόν όταν, για παράδειγμα, σε πολλές δεξιοκρατούμενες πόλεις, οι κάτοικοι επέλεγαν «κόκκινους» δημάρχους  επειδή ήταν διεκδικητικοί, έδειχναν ενδιαφέρον για όσα απασχολούσαν τους συμπολίτες τους και αποτέλεσαν «πρότυπα» για τους διαδόχους τους.

            Εφόσον αυτό συνέβαινε στις δεκαετίες του 60 και του 70 που η Τοπική Αυτοδιοίκηση είχε ελάχιστες αρμοδιότητες, γιατί, άραγε, να μη συμβαίνει σήμερα που, παρά τη μνημονιακή επέλαση, οι αυτοδιοικητικοί φορείς έχουν πολλαπλάσια μέσα και πόρους για να ασκήσουν πολιτική και να επηρεάσουν την τοπική καθημερινότητα και την αναπτυξιακή προοπτική της περιοχής τους.   

            Κόντρα, όμως, σε όλα αυτά, αλλά και στις διακηρύξεις για ακηδεμόνευτη Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι κομματικές γραφειοκρατίες επιμένουν να θέλουν να ελέγξουν τα πάντα και να επιβάλουν επιλογές προσώπων που τους φέρνουν σε αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, η οποία ασφυκτιά μεν από την οικονομική δυσπραγία, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι εξ αυτού θα αποδεχθεί την ποδηγέτηση που επιχειρείται και θα ακολουθήσει τις σχιζοφρενικές επιλογές του μεγαλύτερου κυβερνητικού κόμματος που, ενώ υποστηρίζει ότι τα πολιτικά συμπεράσματα θα βγουν από τις ευρωεκλογές, επιστρατεύει βουλευτές για το Δήμο της Αθήνας και την Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας, ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θέλει να συγκροτήσει αντιμνημονιακό μέτωπο από την πρωτεύουσα ως την τελευταία εσχατιά της χώρας.

            Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, τι εμποδίζει έναν οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και από αυτούς που θέλουν να… σχίσουν το μνημόνιο στο Σύνταγμα, να ψηφίσει αντιμνημονιακά στην ευρωκάλπη και να στηρίξει τον νυν δήμαρχο της Αθήνας Γιώργο Καμίνη που έδωσε δείγματα γραφής της προοδευτικής του κατεύθυνσης. Ή, για ποιο λόγο ένας συντηρητικός πολίτης της Θεσσαλονίκης να μην επιλέξει τον Γιάννη Μπούταρη, τώρα που ακόμη και ο μητροπολίτης Άνθιμος επείσθη ότι δεν… κινδυνεύουν τα «ιερά και τα όσια» της φυλής από τη δημαρχιακή του θητεία.

            Ομοίως, τι μπορεί να χωρίσει την υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη από έναν κεντροαριστερό πολίτη που δεν βολεύεται από την… αληπασάδικη νοοτροπία που αναβιώνει στην πατρίδα μου, την Ήπειρο, η οποία φιγουράρει στην πρώτη θέση της ανεργίας και στην τελευταία της ανάπτυξης. Ή γιατί ένας, ανεξαρτήτως χρώματος, Κρητικός να μην επιβραβεύσει τη γνώση και την προσπάθεια του περιφερειάρχη Σταύρου Αρναουτάκη.

            Κάνοντας μια προβολή στο βράδυ της 25^ης Μαΐου, μπορεί, άραγε, κάποιος να απαντήσει στο ερώτημα αν ένα ενδεχόμενο προβάδισμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις ευρωεκλογές, συνοδευθεί από την αποτυχία της πλειονότητας των βουλευτών του που –εκόντες άκοντες- χρίστηκαν υποψήφιοι περιφερειάρχες, θα δίνει έρεισμα στους ισχυρισμούς για δυσαρμονία της σύνθεσης της Βουλής με τη λαϊκή ετυμηγορία.  Όπως και αντιστοίχως, να διαγνώσει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην πολιτική σταθερότητα μια ενδεχόμενη συντριβή των κεντρικών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που επέβαλαν το Μαξίμου και η Συγγρού.   

Υπό αυτή την έννοια, το παιχνίδι «πάρτα όλα» που επέλεξαν να παίξουν στη διπλή κάλπη του Μαΐου η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αποδειχθεί, εν τέλει, μια επικίνδυνη ρώσικη ρουλέτα από την οποία δεν είναι βέβαιο κανείς πότε και από πού θα επέλθει η εκπυρσοκρότηση.

Σε κάθε περίπτωση, η πορεία προς την διπλή κάλπη θα έχει αρκετό ενδιαφέρον και τα αποτελέσματά της πολύ μεγαλύτερο.

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 13.2.2014)

«Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας»

Θα είχε ενδιαφέρον να καταμετρούσε κανείς πόσες φορές από το περασμένο καλοκαίρι που ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις της σημερινής κυβέρνησης με την τρόικα, έχει δώσει ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας την ίδια στερεότυπη απάντηση που έδωσε την Κυριακή, καθώς έβγαινε –για… εκατοστή ίσως φορά- από το Μέγαρο Μαξίμου, επαναλαμβάνοντας ότι «υπάρχει σημαντική πρόοδος».

Όσο και αν είναι κατανοητό ότι μέσα στα «καθήκοντα» του επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης είναι να δείχνει ψύχραιμος και να προκαλεί με τη δημόσια εικόνα του αίσθημα –τεχνητής, έστω- αισιοδοξίας, έχω την εντύπωση ότι η όλη η υπόθεση έχει πλέον καταντήσει παρά πολύ κουραστική, πιο κουραστική ίσως και από την καταμέτρηση των «κλισέ» δηλώσεων του κ. Στουρνάρα.

Δεν ξέρω πόσο πραγματικά εξυπηρετούν όλα αυτά την προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα πολιτικής σταθερότητας, αλλά εκείνο που με βεβαιότητα μπορώ να ισχυριστώ είναι ότι, η παράταση του σήριαλ υπό τον τίτλο «πρόοδος στις διαπραγματεύσεις» με την τρόικα, εκτός από την δεδομένη απέχθεια των πολιτών, βλάπτει σοβαρά την οικονομική σταθεροποίηση.

Οκτώ μήνες τώρα η χώρα αντί για την πολυπόθητη επανεκκίνηση της οικονομίας, μετρά καθημερινά εκατόμβες νέων ανέργων, την ίδια ώρα που χιλιάδες άλλοι οι οποίοι αν και –υποτίθεται ότι- εργάζονται μένουν απλήρωτοι, αφού οι επιχειρήσεις που τους απασχολούν πνίγονται από την έλλειψη ρευστότητας που τροφοδοτείται (και) από την παρατεινόμενη τραπεζική κρίση.

Λίγες μόνον ώρες, άλλωστε, μετά την τελευταία περί… προόδου διαπίστωση του κ. Στουρνάρα, ήρθε μια ακόμη ανατροπή στα κυβερνητικά σχέδια με την απαίτηση, όπως φαίνεται, της τρόικας να ματαιωθεί η συγχώνευση της Εθνικής Τράπεζας με την Eurobank, ματαίωση που οι συνέπειες βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον θα είναι τεράστιες, αφού ρίχνει πολύ νερό στον μύλο της οικονομικής αβεβαιότητας και ανασφάλειας.

Δεν είμαι από εκείνους που θα βιαστούν να ρίξουν το εύκολο «ανάθεμα» στη μια ή στην άλλη πλευρά, δηλαδή στην κυβέρνηση ή στην τρόικα, πλην, όμως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχουν σοβαρές ευθύνες για το «φιάσκο» της  τραπεζικής συγχώνευσης, ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν σε εκείνους στους πραγματικά ανήκουν.

Δεν μπορεί τη μια στιγμή να είναι "σπουδαίο γεγονός" η ένωση των δυνάμεων των δύο πιστωτικών ιδρυμάτων και σε λίγους μήνες να συνιστά "καταστροφή". Κάποιος πρέπει να εξηγήσει τι άλλαξε μέσα σε λίγους μήνες και ποια συμφέροντα ήταν εκείνα που προώθησαν το σχέδιο και ποιοι εξυπηρετούνται τώρα που πάει στράφι το εγχείρημα.   

Εδώ, ωστόσο, που έχουν φθάσει τα πράγματα, το πιο σημαντικό –όχι μόνον σε σχέση με τον τραπεζικό «γάμο» που δεν έγινε- είναι να αντιληφθεί η κυβέρνηση, την οποία ψήφισε ο ελληνικός λαός και όσοι από τον πολιτικό κόσμο την απαρτίζουν θα κριθούν στις επόμενες εκλογές, ότι μόνον μια επιλογή έχει: να βάλει το συντομότερο δυνατό ένα τέλος στο «μαρτύριο της σταγόνας», στο οποίο υποβάλει την ίδια η τρόικα και εκείνη με τη σειρά της τους έλληνες πολίτες.

Η διαιώνιση της σημερινής κατάστασης, που θυμίζει τον ευρηματικό τίτλο «όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας» (του πολύ ωραίου μυθιστορήματος του Γιώργου Σκαμπαρδώνη), μόνον (οικονομικά) ερείπια επισωρεύει, σε βαθμό δε τέτοιο που σε λίγο δεν θα έχει μείνει τίποτε όρθιο…

Υ.Γ.: Την επόμενη φορά που θα βγει από το Μαξίμου ο υπουργός Οικονομικών ας δοκιμάσει να μην επαναλάβει το «υπάρχει πρόοδος». Μπορεί να του φέρει… γούρι και την (μεθ)επόμενη φορά να μπορέσει να ανακοινώσει το τέλος των διαπραγματεύσεων.

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 8.4.2013)