Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΓΔΜ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΓΔΜ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018

Περιοδεύων θίασος σε διεθνή και εγχώρια τουρνέ



Οι δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου από την έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες ότι η Συμφωνία των Πρεσπών «δεν θα εφαρμοστεί ποτέ» επειδή ο ίδιος θεωρεί ότι «δεν θα περάσει από τη Βουλή της ΠΓΔΜ, ούτε από το δημοψήφισμα στη γειτονική χώρα», υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν σάλο. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, όμως, δεν ήταν παρά ένα ακόμη επεισόδιο στον μακρόσυρτο πολιτικό τραγέλαφο τον οποίο ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Την ώρα που ο επικεφαλής της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, παρίστατο στη Σύνοδο Κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας για να υπογραμμίσει την ιδιαίτερη σημασία που δίνει στη συμφωνία που συνομολόγησε με τον ομόλογό του στα Σκόπια Ζόραν Ζάεφ, ο παρακαθήμενος συγκυβερνήτης του δεν είχε καμία δυσκολία να ισχυριστεί τα ακριβώς αντίθετα από όσα εκείνος προωθούσε.
«Μπορεί να μαζεύουν προσκλήσεις και να φωτογραφίζονται, αλλά στο ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να μπουν όσο χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία», διατεινόταν ο κ. Καμμένος. Και αυτό σε μια στιγμή που δημοσιοποιούνταν το προσχέδιο συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ με το οποίο χαιρετίζεται «η ιστορική συμφωνία μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων στο θέμα του ονόματος». Συμφωνία που όλοι, πλέον, αναγνωρίζουν ότι ανοίγει διάπλατα τον ευρωατλαντικό δρόμο των γειτόνων είτε με το νεοαποκτηθέν όνομα «Βόρεια Μακεδονία» είτε ως FYROM.
Με μια τόσο κακοστημένη παράσταση που έστησαν οι δύο κυβερνητικοί εταίροι για καθαρά μικροκομματικούς λόγους οι οποίοι σχετίζονται με την κατανομή ρόλων –ο καθένας να απευθύνεται στο εναπομείναν δικό του ακροατήριο- είναι απορίας άξιον πως μπορεί να αναμένουν ότι θα τους πάρει στα σοβαρά κάποιος από τους υπόλοιπους ηγέτες που μετέχουν στη Σύνοδο.
Μπροστά σε αυτό το αστείο και συνάμα θλιβερό θέαμα που όμοιο δεν πρέπει να έχει υπάρξει στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά, καθώς ποτέ άλλοτε δύο πολιτικοί από την ίδια χώρα και την ίδια κυβέρνηση δεν έχουν εμφανιστεί σε ένα τόσο υψηλού επιπέδου διεθνές forum να υποστηρίζουν ο ένας τα ακριβώς αντίθετα από τον άλλο, δύσκολα θα πειστούν ξένοι αξιωματούχοι, όπως η καγκελάριος Μέρκελ, να ανταποκριθούν στο αίτημα της ελληνικής πλευράς για άσκηση πίεσης προς την Άγκυρα ώστε να απελευθερωθούν οι δύο στρατιωτικοί μας που εξακολουθούν να κρατούνται παράνομα στην Αδριανούπολη.
Πριν από περίπου τρεις μήνες, εξάλλου, ανακοινωνόταν πομπωδώς το αίτημα για μεσολάβηση στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που είχε απευθύνει τηλεφωνικώς ο κ. Τσίπρας στον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, αίτημα το οποίο, παρά τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν, δεν έφερε αποτέλεσμα γιατί ο νέο-Σουλτάνος της Άγκυρας επικαλέστηκε τις απερίσκεπτες υποσχέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού για παράδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών οι οποίοι κατέφυγαν στη χώρα μας μετά το αμφιλεγόμενο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016.
Μέχρι προχθές, άλλωστε, η κυβέρνηση «κρατούσε μούτρα» στον Τούρκο Πρόεδρο και ο Έλληνας πρωθυπουργός επί σχεδόν τέσσερις μήνες δεν σήκωνε το τηλέφωνο να μιλήσει μαζί του. Και όχι μόνον αυτό. Χρησιμοποίησε το βήμα της γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος για να επιτεθεί στην πρώην υπουργό Ντόρα Μπακογιάννη επειδή πήγε στην τελετή ορκωμοσίας του Τούρκου Προέδρου, ισχυριζόμενος ότι «η επίλυση των διαφορών μας με την Τουρκία δεν χρειάζεται κανέναν αυτόκλητο καλοθελητή» και «ούτε συμβάλλει σε τίποτα η παρουσία Ελλήνων πολιτικών σε φιέστες στην Άγκυρα».
Αίφνης, όμως, μια μέρα μετά το υβρεολόγιο κατά της Μπακογιάννη, που κλιμακώθηκε με non paper από τα υπόγεια του Μαξίμου, γινόταν γνωστό ότι επίκεται συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν στις Βρυξέλλες, δείγμα ότι «τα μούτρα» στον Τούρκο ξεχάστηκαν επειδή προφανώς διεφάνη ο κίνδυνος ότι μπορούσε να κλέψει κάποιος άλλος τη δόξα της απελευθέρωσης των δύο Ελλήνων κρατούμενων. Διότι, όπως όλα δείχνουν, το θέμα δεν είναι η απελευθέρωσή τους –αν ήταν θα ζητούσαν από την πρώην υπουργό να κάνει κι εκείνη ό,τι μπορεί- αλλά ποιος θα καρπωθεί το (μικρο-)κομματικό όφελος.
Και ενώ τα πρώτα ονόματα του κυβερνητικού θιάσου έδιναν την αλλοπρόσαλλη παράσταση των Βρυξελλών, με τον έναν να εκθειάζει και τον άλλο να καταδικάζει τη συμφωνία των Πρεσπών, το εγχώριο φιλοθεάμον κοινό δεν… έμενε παραπονεμένο. Την ίδια ώρα ένα άλλο «μπουλούκι», προερχόμενο από τον ίδιο θίασο και εκτελώντας εντολές του θιασάρχη που μετείχε στη διεθνή τουρνέ, ανέβαζε στο θέατρο της Βουλής ένα ακόμη πιο κακοπαιγμένο έργο. Ένα έργο το οποίο αφορούσε εν γένει τις εκλογές που φαίνεται ότι έχουν γίνει ο εφιάλτης των κυβερνώντων.
Για πρώτη φορά στα κοινοβουλευτικά χρονικά -δεν θα αφήσει κανένα ρεκόρ για ρεκόρ που να μην καταρρίψει το συνονθύλευμα που παριστάνει τη κυβέρνηση- υποβλήθηκε τροπολογία με την οποία αναιρείται κεντρική ρύθμιση ενός από τα πιο πολυδιαφημισμένα νομοσχέδια της τελευταίας περιόδου. Διότι αυτό ακριβώς γίνεται με την τροπολογία που επαναφέρει τη χρονική σύμπτωση των ευρωεκλογών με τις αυτοδιοικητικές κάλπες και που το νομοσχέδιο του υπουργού Εσωτερικών Π. Σκουρλέτη στο οποίο ενσωματώνεται όριζε το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή την αποσύνδεση.
Τι έκανε ο κ. Σκουρλέτης που από πρωταγωνιστής βρέθηκε κομπάρσος αποδεχόμενος βουλευτική τροπολογία που τον «άδειαζε»; Ό,τι ακριβώς είχε κάνει όταν ως υπουργός Εργασίας ανακοίνωνε την κατάθεση νομοσχεδίου που ανέβαζε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. Και ό,τι έπραξε όταν ως υπουργός Ενέργειας διέψευδε την πώληση μονάδων της ΔΕΗ κάνοντας λόγο για «μπίζνες» χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να δώσει αργότερα θετική ψήφο.
Εξάλλου, τόσο ο κ. Σκουρλέτης όσο και οι περισσότεροι που συμμετέχουν στον κυβερνητικό θίασο, ρόλους υποδύονται. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι έχουν ξεπεράσει κάθε όριο αμοραλισμού, κάνοντας σχεδόν σε όλα τα θέματα τα ακριβώς αντίθετα από όσα έλεγαν. Είτε παλαιότερα, είτε τώρα.

Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

Είναι από «άλλο υλικό» και γι΄ αυτό τα ψηφίζουν όλα


«Εμείς είμαστε από άλλο υλικό, δεν τρομάζουμε…», είχε υποστηρίξει από το βήμα της Βουλής πριν από λίγο καιρό ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ήταν η εποχή που στηνόταν η σκευωρία με το σκάνδαλο Novartis το οποίο πήγε στη Βουλή μόνον και μόνον για να επιχειρηθεί ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης που ασκούσαν την εντονότερη κριτική.
Μερικούς μήνες μετά και ενώ το σκάνδαλο Novartis έχει -στην πολιτική διάστασή του, τουλάχιστον- καταρρεύσει, αποδεικνύεται ότι ο κ. Τσίπρας είχε δίκιο όταν περιέγραφε κατ΄ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του και όσους τον πλαισιώνουν. Διότι, κακά τα ψέματα, οι άνθρωποι που έχουν καταλάβει και ασκούν την εξουσία κατά την τελευταία τριετία όντως «είναι από άλλο υλικό».
Θυμάμαι τις μεγάλες αμφιταλαντεύσεις των βουλευτών που απάρτιζαν την κοινοβουλευτική πλειονότητα την πενταετία 2010 - 2014 και δεν μπορώ να ξεχάσω τον πραγματικό «πόνο της ψυχής» με τον οποίο αρκετοί εξ αυτών αντιμετώπιζαν τα διλήμματα των ψηφοφοριών για την έγκριση μνημονιακών μέτρων.
Για να μιλήσω για πρόσωπα που γνώρισα από κοντά και μου εξομολογούνταν τις αγωνίες τους, πρέπει να πω ότι πολιτικοί όπως ο Χρήστος Κατσούρας, ο Μιχάλης Κασής, ο Παύλος Στασινός και αρκετοί άλλοι που βρέθηκαν στη Βουλή τα πρώτα μνημονιακά χρόνια «περνούσαν ένα δράμα» κάθε φορά που έπρεπε να αποφασίσουν για να κοπούν οι συντάξεις ή να μειωθούν οι δαπάνες για κοινωνικές παροχές.
Προβληματίζονταν για το αν στήριζαν ή όχι την κυβέρνηση ακόμη και ήσσονος σημασίας ζητήματα όπως η… επιμήκυνση της διάρκειας κατανάλωσης του γάλακτος που χρειαζόταν διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων για να γίνουν δεκτά από τους κυβερνητικούς βουλευτές.
Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει από τον Σεπτέμβριο του 2015 και έπειτα. Τα μνημονιακά μέτρα, όσα σκληρά και αν είναι, περνούν από τη Βουλή «εν ριπή οφθαλμού» και οι βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων συντάσσονται πειθήνια με ό,τι τους ζητηθεί να ψηφίσουν. Και το κάνουν ακόμη και όταν έρχονται αντιμέτωποι με όσα οι ίδιοι διακήρυσσαν περί του αντιθέτου.
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά το είδαμε αυτές τις μέρες με την θετική ψήφο που έδωσαν σύσσωμοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρχικώς στα σκληρά μέτρα του Μεσοπρόθεσμου για τη νέα περικοπή των συντάξεων, την περαιτέρω περιστολή του ΕΚΑΣ, όπως και τη μείωση του αφορολόγητου και εν συνεχεία με τη συμφωνία για το Μακεδονικό, ταυτιζόμενοι πότε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πότε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, χωρίς, την ίδια ώρα, να τους θεωρούν υπαίτιους επειδή τους… καληρονόμησαν το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ.      
Αναρωτιούνται πολλοί γιατί συμβαίνει αυτό. Η εξήγηση είναι νομίζω απλή και πρέπει να χρησιμοποιείται ως ερμηνευτικό εργαλείο για να αναλύσει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι σημερινοί κυβερνώντες. Εκείνο που απαιτείται να υπολογίζει κανείς είναι η πολιτική προέλευση και ο τρόπος που γαλουχήθηκαν όλοι όσοι συναποτελούν τη σημερινή εξουσία.
Η σημερινή εξουσία αποτελείται κατά βάση από τρεις συνιστώσες: τους ΣΥΡΙΖΑίους που οι περισσότεροι είναι από τη μειοψηφική «ομάδα Μπανιά» του ΚΚΕ εσωτ., τους ΠΑΣΟΚογενείς που οι περισσότεροι δεν είχαν ελπίδες μεγάλης ανέλιξης στο άλλοτε κραταιό Κίνημα, καθώς και τους ΑΝΕΛίτες που επίσης ήταν πολύ χαμηλά στην νεοδημοκρατική ιεραρχία, αν λάβει κανείς υπόψη τους ότι ο αρχηγός τους μέχρι υφυπουργός Ναυτιλίας έφθασε στην κυβέρνηση Καραμανλή.
Με άλλα λόγια, κοινή συνισταμένη όλων αυτών που κάθονται σήμερα στις καρέκλες της εξουσίας είναι το πολιτικό περιθώριο από το οποίο τους έβγαλαν οι αντιμνημονιακές ακρότητες που εκστόμιζαν, χωρίς να πιστεύουν τίποτε από όσα διακήρυσσαν, όπως αποδεικνύεται τώρα που με τόσο μεγάλη άνεση και χωρίς την παραμικρή αμφιταλάντευση ψηφίζουν όλα όσα τους ζητούνται από τους εγχώριους ή τους διεθνείς μηχανισμούς εξουσίας.
Είναι από «άλλο υλικό». Και το δείχνουν. Είτε ψηφίζοντας δυο – δυο τα Μνημόνια, είτε εγκρίνοντας στο «άψε σβήσε» τη συμφωνία για το «Μακεδονικό» κόντρα στη βούληση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων. Το γεγονός ότι η στάση τους αυτή είναι βέβαιο ότι θα τους οδηγήσει πίσω στο περιθώριο από το οποίο βγήκαν, δεν δείχνει να τους απασχολεί ιδιαίτερα. 
Είναι προφανείς ότι εκείνο το οποίο κυρίως τους ενδιαφέρει είναι να παρατείνουν την παραμονή τους στις καρέκλες που τόσο αναπάντεχα βρέθηκαν να κάθονται και που ξέρουν ότι αν τις χάσουν θα τις αποχαιρετίσουν για πάντα. Μέχρι τότε, όμως, είναι διατεθειμένοι να μείνουν όσο περισσότερο γίνεται.

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

Εθνικός ξεπεσμός ενόψει!

            Όσα λάθη και αν κάναμε οι Έλληνες τις προηγούμενες δεκαετίες, ειλικρινά δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μας αξίζουν όλα όσα υφιστάμεθα το τελευταίο διάστημα. Όσο βαριά και αν ήταν η μνημονιακή οκταετία που αντιμετωπίζουμε και που κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη διαρκέσει, μοιάζει ακόμη βαρύτερος ο εθνικός εξευτελισμός τον οποίο υφιστάμεθα. 
            Είναι απορίας άξιον πως τα έχουμε καταφέρει και σχεδόν όλοι οι γείτονες μας προβάλλουν αξιώσεις έναντι της χώρας μας. Η Ελλάδα ήταν εξίσου αδύναμη και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, όταν ήταν βουτηγμένη στην οικονομική κρίση, αλλά ούτε η Τουρκία, ούτε η Αλβανία, ούτε η ΠΔΓΜ ξεδίπλωναν τόσο επιθετική ατζέντα διεκδικήσεων εις βάρος μας όσο αυτή που ξεδιπλώνουν αυτή την περίοδο.
            Είναι σαν κάποια αόρατη δύναμη να έδωσε το σήμα και η μια μετά την άλλη οι χώρες της περιοχής να αξιώνουν μονομερείς παραχωρήσεις από την Ελλάδα. Η Τουρκία δεν αρκείται πλέον στις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αλλά, για πρώτη φορά, διατείνεται ότι οι αμφισβητούμενες, εκ μέρους της, βραχονησίδες αποτελούν δικό τους έδαφος.
            Η Αλβανία προεξοφλεί δικαίωση των απαιτήσεων της για το διαβόητο «Τσάμικο», που καμία ελληνική κυβέρνηση ως τώρα δεν διανοήθηκε να επιτρέψει να μπει στο τραπέζι, ενώ θεωρεί ότι θα τροποποιηθεί η συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων με υποχώρηση της ελληνικής πλευράς από τη συμφωνία που είχε συνομολογηθεί πριν από μερικά χρόνια.
            Η ΠΓΔΜ πανηγυρίζει ότι κέρδισε τον όρο «Μακεδονία» στην μελλοντική της ονομασία και η ηγεσία της εμφανίζεται βέβαιη ότι το συγκεκριμένο τεράστιο διπλωματικό κέρδος το απέσπασε χωρίς καμία παραχώρηση στις ελληνικές ενστάσεις για τα αλυτρωτικά ζητήματα και την αναγνώριση της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητας τους.
            Φταίει άραγε η κακή μας τύχη για όλα όσα μας συμβαίνουν; Μάλλον όχι. Γιατί αν τα πάρουμε ένα προς ένα θα δούμε ότι τα περισσότερα εξ αυτών τα έχουμε προκαλέσει μόνοι μας. Είναι, δυστυχώς, αποτελέσματα επιλογών των εθνολαϊκιστών που κατέλαβαν την εξουσία και που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι πως θα παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες συνεχίζοντας το μόνο πράγμα που ξέρουν καλά και το οποίο δεν είναι άλλο από την εξαπάτηση των πολιτών.
            Θέλετε παραδείγματα; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εξαπατούσαν τους Έλληνες ότι δεν θα υπέγραφαν ποτέ Μνημόνια ή ότι δεν θα έκοβαν συντάξεις, ο υπουργός Άμυνας της χώρας πέταγε μίλια μακριά από τα Ίμια στεφάνι στη θάλασσα. Και ενώ τον πρόδιδαν οι φωτογραφίες που ο ίδιος είχε μοιράσει δείχνοντας τις βραχονησίδες περικυκλωμένες από τον τουρκικό στόλο, εξέδιδε ψευδείς ανακοινώσεις ότι τάχατες απέτισε φόρο τιμής στον χώρο θυσίας των αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους στην κρίση του 1996.
            Έπειτα από αυτή την, όπως αποδεικνύεται, «πρόβα» που έκαναν, ταπεινώνοντας τον τάχατες σκληρό Έλληνα υπουργό, που νόμιζε ότι έγινε κάτι σαν τον στρατάρχη Αϊζενχάουερ επειδή φοράει στολές παραλλαγής και πηγαινοέρχεται με στρατιωτικά ελικόπτερα, οι Τούρκοι προχώρησαν στο επόμενο βήμα που ήταν ο διεμβολισμός του σκάφους της ελληνικής Ακτοφυλακής μόλις ένα μίλι από τα Ίμια.
            Ώρες ολόκληρες μετά το θερμό αυτό επεισόδιο, η ελληνική κυβέρνηση ήταν εξαφανισμένη. Και είναι πολύ πιθανό, αν δεν το έφερναν στο φως για προπαγανδιστικούς λόγους οι ίδιοι οι Τούρκοι, να μην είχε μαθευτεί ποτέ. Ο λαλίστατος, άλλωστε, κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, που όταν τον ακούς να μιλάει για τον Μητσοτάκη μένεις με την εντύπωση ότι γεννήθηκε πολεμοχαρής, περί άλλων ετύρβαζε. Τον ενδιέφερε να επικοινωνήσει την προπαγάνδα για την υπόθεση Novartis και έδειχνε να μην είχε ιδέα για το είχε γίνει στα Ίμια.
            Αλλά δεν ήταν μόνον ο κ. Τζανακόπουλος. Ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς δεν μετακινήθηκε από τη Βιέννη όπου βρισκόταν, δικαιώνοντας όσους λένε ότι έχει… απωθημένο με τον Μέτερνιχ. Συνέχισε να ασχολείται με την αγαπημένη του εμμονή που φαίνεται ότι είναι η λύση, με κάθε τίμημα, του «Μακεδονικού». Και το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι στην Άγκυρα «δεν ξέρουν γεωγραφία». Βαριά κουβέντα…
            Όσο για τον πρωθυπουργό; Άφαντος επί τρεις μέρες, ανακοίνωσε ότι την τέταρτη θα έκανε μια βόλτα από το υπουργείο Ναυτιλίας. Ούτε υπουργικό συμβούλιο να συγκαλέσει, ούτε διπλωματικό μαραθώνιο να ξεκινήσει για να ενημερώσει τον διεθνή παράγοντα για την τουρκική προκλητικότητα. Ως να επρόκειτο για κάτι σύνηθες που δεν απαιτούσε κανέναν ειδικό χειρισμό. Πάλι καλά που δεν βγήκε να πει ότι όλα έγιναν για να καλυφθεί η Novartis, όπως είχε το απύθμενο θράσος να ισχυριστεί για τα συλλαλητήρια…   
Και επειδή, αρέσκονται ορισμένοι να κάνουν ανίερες συγκρίσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θα είχε αξία να μελετούσαν την αντίδραση του μεγάλου αυτού ηγέτη στην κρίση του Μάρτη του 1987. Συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο την προηγούμενη από την ημέρα που θα έβγαινε στο Αιγαίο το τουρκικό ερευνητικό σκάφος για να ανακοινώσει σειρά πρωτοβουλιών, ανάμεσα στις οποίες ήταν και το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια στη Σόφια. «Για το θεαθήναι», είπαν ορισμένοι τότε. Μπορεί. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν ότι η Ελλάδα έδειξε ότι δεν ήταν ούτε απομονωμένη, ούτε ανήμπορη.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι το θέμα μας. Μπορεί να καλούμε στην Αθήνα -έτσι χωρίς πρόγραμμα…- τον Ερντογάν, όποτε θέλει αυτός να βγει από την  ευρωπαϊκή καραντίνα. Μπορεί να έχουμε συνεχή αλισβερίσια με τον Αλβανό Ράμα και τον Σκοπιανό Ζάεφ, η Ελλάδα, όμως, δεν ήταν ποτέ πιο απομονωμένη διπλωματικά. Και δεν έδειχνε ποτέ πιο ανήμπορη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της.
Είμαστε στα όρια του εθνικού ξεπεσμού, τα οποία, αν συνεχιστεί η πορεία που ακολουθούν οι κυβερνώντες, πολύ σύντομα θα τα ξεπεράσουμε.