Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκουπίδια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκουπίδια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Πνίγουν ανθρώπους και οι... αντιμνημονιακές πλημμύρες!



            Η ανείπωτη τραγωδία της Μάνδρας, με τους τόσο πολλούς νεκρούς από τις καταστροφικές πλημμύρες, αναδεικνύει με τον πλέον δραματικό τρόπο την παροιμιώδη ανικανότητα που χαρακτηρίζει την ιστορικά πιο αδίστακτη πολιτική ομάδα που ανέλαβε ποτέ να διαχειριστεί τις τύχες των Ελλήνων.
            Όσο και αν πασχίζουν να υποστηρίξουν το αντίθετο κάθε λογής φερέφωνα και αβανταδόροι, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως και η κλιματική αλλαγή, δεν μπορεί να αποτελέσουν άλλοθι για την αποποίηση των εγκληματικών ευθυνών που επίσης δεν μπορεί να κρυφτούν πίσω από τον πάνδημο θρήνο για τα θύματα και τη θλίψη για τις μεγάλες καταστροφές.
            Πολύ περισσότερο δεν μπορούν οι επικοινωνιακοί χειρισμοί να κρύψουν τους πραγματικούς ενόχους που αντί να θέτουν τους εαυτούς τους στη διάθεση της Δικαιοσύνης, προκαλούν το κοινό αίσθημα με φθηνούς ελιγμούς που δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια όσων αφελών εξακολουθούν να κατοικούν σε αυτή την από κάθε πλευρά πολύπαθη χώρα. 
            Πριν από τρία χρόνια η νεοεκλεγείσα, τότε, περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου και οι άνθρωποί της εγκαλούσαν με πρωτοφανές θράσος μέσα ενημέρωσης και αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις επειδή, κατά την εκτίμησή τους, δεν είχαν αντιδράσει για πολύ μικρότερης έντασης καταστροφές που είχαν συμβεί σε άλλη Περιφέρεια της χώρας, στη διοίκηση της οποίας συνέβαινε να μην ήταν... αντιμνημονιακοί (τάχατες) «επαναστάτες» του γλυκού νερού, όπως οι ίδιοι, που με μαγικό τρόπο εξαφάνιζαν τα προβλήματα.
            Μιλάμε, φυσικά, για την πολιτικό Ρένα Δούρου που με απίστευτη ελαφρότητα είχε κάνει προεκλογική καμπάνια προβάλλοντας τον μνημειώδη ισχυρισμό ότι «αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός» οδοκαθαριστής. Και, παρά ταύτα, οι ψηφοφόροι της Αττικής, αντί να πουν «όχι» στην καταφανή κοροϊδία, την επιβράβευσαν αναθέτοντάς της τις τύχες της μεγαλύτερης Περιφέρειας στην ελληνική Επικράτεια.
            Είναι η ίδια πολιτικός που πριν από δέκα ημέρες συγκάλεσε σύσκεψη για την αντιπλημμυρική προστασία της Δυτικής Αττικής και αντί να εντοπίσει τις χρόνιες, όπως λένε οι αρμόδιοι επιστήμονες, παθογένειες που έκαναν ευάλωτη την περιοχή στην πρώτη δυνατή νεροποντή, αρκέστηκε να εκδώσει επαινετικό δελτίο Τύπου ότι όλα έβαιναν καλώς. Και, άρα, δεν χρειαζόταν να γίνει κάτι το ιδιαίτερο.
            Όλα αυτά προφανώς επειδή με την εκλογή της κυρίας Δούρου δεν μπορούσε παρά και οι πλημμύρες να ακολουθούν την τύχη των σκουπιδιών. Και με τη σειρά τους να υποταχθούν στην αυτόματη... αντιμνημονιακή κατεύθυνση που πήρε η Περιφέρεια Αττικής. Όπως και ολόκληρη η χώρα που μερικούς μήνες αργότερα, ακολουθώντας τα ίδια μονοπάτια, έπεσε σχεδόν αμαχητί στα χέρια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οι οποίοι, με τον ίδιο ακριβώς απατηλό τρόπο, κέρδισαν την κυβερνητική εξουσία.
            Και τί δεν έγινε στη χώρα στα χρόνια που προηγήθηκαν μέχρι τον Μάιο του 2014 που η κυρία Δούρου εκλέχθηκε περιφερειάρχης; Η ίδια και οι ομοϊδεάτες εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά κάθε υπαρκτό και ανύπαρκτο γεγονός, προλειαίνοντας το έδαφος και για τις βουλευτικές εκλογές που ακολουθήθηκαν τον Ιανουάριο του 2015. Λοιδόρησαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Σκύλευσαν νεκρούς. Έδωσαν καταφανώς ψεύτικες υποσχέσεις. Έκαναν σχεδόν παντού τα αντίθετα από εκείνα για τα οποία είχαν δεσμευτεί. Και, βεβαίως, έπεσαν έξω σε όλες τους τις προβλέψεις.
            Παρά ταύτα, ούτε τότε ούτε αργότερα, ανέλαβε κανείς κάποια ευθύνη. Και ακόμη τώρα, ουδείς δείχνει διάθεση να αναλάβει. Ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από την φίλα προσκείμενη προς αυτήν αυτοδιοίκηση. Και, πάνω από όλα, κανείς δεν παραιτείται. Αντιθέτως, μάλιστα, με απύθμενη θρασύτητα προσπαθούν να μεταθέσουν τις εγκληματικές ευθύνες που τους βαρύνουν. Ευθύνες τόσο για ασυγχώρητη ανικανότητα. Όσο κυρίως για βαρύτατη αμέλεια στην άσκηση των καθηκόντων τους.
            Δεν μπορεί, για παράδειγμα, η κυρία Δούρου, να καταφεύγει στην προσχηματική υποβολή μηνυτήριας αναφοράς προς την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και να ζητεί την παρέμβαση της Δικαιοσύνης για τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική, όταν λίγες μέρες φωτογραφήθηκε να είναι προεδρεύουσα σε μια τέτοια σύσκεψη. Για ποιόν λόγο, άραγε, να παρέμβει η Δικαιοσύνη; Για να ελέγξει και να τιμωρήσει ποιον; 
            Αν υπήρχαν, πράγματι, κάποιοι άλλοι υπεύθυνοι για τα μπαζώματα των ρεμάτων, που, σύμφωνα με τους ειδικούς, ήταν η αιτία για την οποία προκλήθηκε η τεράστια καταστροφή, η περιφερειάρχης Αττικής δεν έπρεπε να τους είχε υποδείξει προτού γίνει το μεγάλο κακό και χαθούν τόσο άδικα τόσες ανθρώπινες ζωές;
            Τώρα, λοιπόν, είναι πολύ αργά για να εγκαλεί άλλους. Γι΄ αυτό και το μόνο που θα έπρεπε να κάνει η κυρία Δούρου είναι να αναλάβει τις ευθύνες της. Κατ΄ αρχάς, για τις αφελείς ελπίδες και τις φρούδες υποσχέσεις που καλλιέργησε προεκλογικά, ισχυριζόμενη ότι τάχατες η αντίθεση στο Μνημόνιο συνιστούσε πολιτική που θα άλλαζε μαγικά τα πράγματα. Και, κυρίως, για την ανικανότητα της να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της Περιφέρειας της οποίας -τύχη κακή- ηγείται.
            Μπορεί όντως τα περισσότερα από τα προβλήματα που υπάρχουν να αποτελούν κληρονομιά του παρελθόντος, αλλά η ίδια, όπως και το κόμμα από το οποίο προέρχεται, φέρουν βαρύτατες ευθύνες που θα τους καταλογίσουν οι πολίτες.  Όχι μόνον επειδή κορόιδεψαν με προεκλογικές (ψευτο-)αντιμνημονιακές διακηρύξεις, αλλά, πολύ περισσότερο, διότι εξακολουθούν ακόμη να κοροϊδεύουν. Σε όλα και για όλα!

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Στα σκουπίδια «κάθε λέξη του Συντάγματος»



Αν, βγαίνοντας αυτές τις μέρες από το σπίτι, το γραφείο ή την επιχείρησή σας, βρεθείτε αντιμέτωποι με σωρούς σκουπιδιών, μην βιαστείτε να ψέξετε τους οδοκαθαριστές που απεργούν. Και μην σπεύσετε να στραφείτε κατά των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των εργαζομένων στους Δήμους που παρεμποδίζουν την αποκομιδή των απορριμμάτων με αποτέλεσμα να κατακλύζονται οι πόλεις από τη δυσωδία που επικρατεί σε πολλές γειτονιές και που πιθανότατα θα γίνει αφόρητη τις επόμενες ημέρες εφόσον, όπως προβλέπεται, ανέβει το θερμόμετρο.
Ο λόγος που δεν πρέπει να τα βάλετε μαζί τους είναι διότι για πρώτη ίσως φορά από τις δεκάδες κινητοποιήσεις που οργάνωσαν στη διάρκεια των τελευταίων ετών πιέζοντας με τα σκουπίδια για την ικανοποίηση θεμιτών και αθέμιτων αιτημάτων, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Και αυτό καθώς είναι θύματα ακραίας εξαπάτησης από κυβερνητικά στελέχη, όπως ο Πάνος Σκουρλέτης, η Όλγα Γεροβασίλη, ο Χριστόφορος Βερναρδάκης και ο Σωκράτης Φάμελος, οι οποίοι ρητά και κατηγορηματικά είχαν δεσμευθεί ότι δεν θα δίσταζαν να… πετάξουν στα σκουπίδια το Σύνταγμα προκειμένου να πετύχουν τη μονιμοποίηση όλων όσοι έχουν προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Είχαν μάλιστα φθάσει προ μηνών στο ακρότατο σημείο να απειλούν τους δημάρχους ότι θα τους επέβαλαν κυρώσεις αν δεν παρέτειναν τις συμβάσεις ή δεν συνέχιζαν να πληρώνουν εκείνους των οποίων έληγαν οι συμβάσεις. Προσπάθησαν ακόμη να επηρεάσουν τη Δικαιοσύνη ώστε να δώσει λύση που καταφανώς ερχόταν σε αντίθεση με τη σαφέστατη συνταγματική πρόβλεψη. Πλην, όμως, και σε αυτή την αναμφισβήτητα σκανδαλώδη υπόθεση, η Δικαιοσύνη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων κάνοντας το αυτονόητο που ήταν η ορθή ερμηνεία του Συντάγματος.
Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να είναι κανείς συνταγματολόγος ή να έχει ειδικές νομικές γνώσεις για να αναγνωρίσει την απόλυτη σαφήνεια με την οποία ο καταστατικός χάρτης της ελληνικής Πολιτείας, όπως διαμορφώθηκε στην Αναθεώρηση του 2001, απαγορεύει τη μονιμοποίηση όσων προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου. Η παράγραφος 8 του άρθρου 103 δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: «Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού (…) ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου», ορίζεται στη διάταξη που υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών που θήτευαν εκείνη την περίοδο στο Κοινοβούλιο. Και, για να κλείσει κάθε παράθυρο, αμέσως μετά, προστίθενται τα εξής: «Οι απαγορεύσεις της παραγράφου αυτής ισχύουν και ως προς τους απασχολουμένους με σύμβαση έργου».
Με τον τρόπο αυτό, το –«παλαιό», φυσικά- πολιτικό σύστημα κατάφερε να θεραπεύσει μια χαίνουσα πληγή δεκαετιών που φόρτωνε στο δημόσιο προσωπικό που προσλαμβάνονταν κατά βάση με πελατειακού τύπου μεθοδεύσεις, όπως η πρόσληψη υπαλλήλων για έκτακτες ανάγκες που στη συνέχεια θεωρείτο ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Έτσι ώστε να συνεχίζεται ένα αέναο γαϊτανάκι προσλήψεων συμβασιούχων που μετατρεπόταν σε μονίμους για να προσληφθούν κατόπιν στις θέσεις τους άλλοι συμβασιούχοι.
Με «κύκνειο άσμα» το περίφημο «διάταγμα Παυλόπουλου» (Π.Δ. 164/2004), που προώθησε ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, έκλεισαν οι λογαριασμοί του παρελθόντος. Και επί μια δεκαετία ηρέμησαν τα πνεύματα στο πολύπαθο ελληνικό δημόσιο, καθώς από τη μια μονιμοποιήθηκαν όλοι όσοι μέχρι τότε είχαν συμπληρώσει 24μηνη υπηρεσία και αφετέρου απαγορεύθηκε εφεξής η σύναψη διαδοχικών συμβάσεων αν δεν μεσολαβούσε τουλάχιστον τρίμηνη διακοπή μεταξύ τους.
Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν και πάλι μόλις ήρθαν στην εξουσία οι… σκιτζήδες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που μπορεί να μην έσκισαν τα Μνημόνια, όπως είχαν υποσχεθεί, κατέβαλαν, ωστόσο, κάθε προσπάθεια για να κουρελιάσουν το Σύνταγμα. Κοροϊδεύοντας τους ανθρώπους που είχαν συμβάσεις σε Δήμους και αλλού, υποσχέθηκαν μονιμοποιήσεις χωρίς όριο και οι οποίες δεν μπορούσαν να γίνουν διότι ήταν καταφανώς αντισυνταγματικές. Έπειτα από δύο χρόνια ψευδιασθήσεων και αυταπάτης, οι ελπίδες που καλλιέργησαν σε χιλιάδες εργαζομένους αποδεικνύεται τώρα ότι ήταν φρούδες. Το πιο εξοργιστικότερο, όμως, είναι, παρά την οργή που διακατέχει τους ανθρώπους που εξαπάτησαν, ξεδιάντροπα συνεχίζουν να τους εξαπατούν.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας την Τετάρτη στο υπουργικό του συμβούλιο, ισχυρίστηκε ότι «η δημιουργία σταθερών και ασφαλών θέσεων εργασίας, αποτελεί την κύρια και απόλυτη προτεραιότητα αυτής της κυβέρνησης». Και, πρόσθεσε ότι, «στο πλαίσιο αυτό, άμεσα με τη συνεργασία των αρμόδιων υπουργείων, πρέπει να βρεθεί και η βέλτιστη λύση στο μεγάλο θέμα των συμβασιούχων του ελληνικού δημοσίου. Ένα θέμα που, όπως γνωρίζετε, δεν δημιουργήθηκε επί των ημερών μας, δημιουργήθηκε πολλά χρόνια πριν και πρέπει να βρεθεί η βέλτιστη λύση,  ώστε να σταματήσει αυτή η απαράδεκτη συνθήκη ομηρείας για χιλιάδες εργαζόμενους που καλύπτουν πάγιες ανάγκες».
Βεβαίως, η αλήθεια (με την οποία, ως γνωστόν, αυτή η κυβέρνηση έχει πάρει διαζύγιο) είναι ότι το πρόβλημα των συμβασιούχων, το οποίο ο πολύς ο κόσμος το μαθαίνει τώρα οι κάδοι ξεχειλίζουν από σκουπίδια, το δημιούργησαν ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του. Δεν πάει, άλλωστε, πολύς καιρός που προσωπικά ο πρωθυπουργός έδινε στη Θεσσαλονίκη υποσχέσεις για μονιμοποιήσεις. Υποσχέσεις οι οποίες, όπως τόσες και τόσες άλλες, δεν τηρήθηκαν και δεν πρόκειται να τηρηθούν. Γι΄ αυτό και πλέον προσπαθούν να δικαιολογηθούν υποστηρίζοντας πότε πως τάχατες είναι τα συμφέροντα που θέλουν ιδιωτικοποίηση της αποκομιδής των απορριμμάτων που τους εμποδίζουν να παρατείνουν τις συμβάσεις και άλλοτε πως δήθεν προσέκρουσαν στην άρνηση των δανειστών.
Δυστυχώς, τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Ούτε οι δανειστές φταίνε, ούτε οι θιασώτες των αποκρατικοποιήσεων. Εκείνο που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι που ανέλαβαν την εξουσία υποσχόμενοι να γίνουν «κάθε λέξη του Συντάγματος», έκαναν και κάνουν τα πάντα για να το παραβιάσουν. Ευτυχώς, όμως, τις πιο πολλές φορές δεν τους περνάει. Ακόμη και αν το τίμημα το πληρώνουν οι πολίτες που, σε αυτή τη φάση, βρίσκονται αντιμέτωποι με τα σκουπίδια τα οποία που αφήνουν αμάζευτα οι εξαπατημένοι οδοκαθαριστές

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Στην αυλή του γείτονα!

          Διίστανται οι απόψεις για το αν έπρεπε ή όχι η Ελληνίδα Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, ειρήσθω εν παρόδω, εμπειρότατη πολιτικός Μαρία Δαμανάκη να προβεί στη δραματική επισήμανση ότι το καταστροφικό σενάριο της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη βρίσκεται στο τραπέζι. Οι επικριτές της, κάνοντας κυρίως δίκη προθέσεων, της καταμαρτύρησαν ότι μίλησε από τη βολή της εξασφάλισης που της παρέχει το καλοπληρωμένο αξίωμα που κατέχει, ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι λειτούργησε ως προπομπός -”λαγός”, κατά το κοινώς λεγόμενο- της κυβέρνησης.
          Δυστυχώς, όμως, στην ουσία των λεγομένων της λίγοι στάθηκαν. Όπως λίγοι είχαν στα σταθεί στις αντίστοιχες προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει, το Δεκέμβριο του 2008, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης που είχε μιλήσει από το επίσημο βήμα της Βουλής για το σενάριο της υπαγωγής της Ελλάδας στο -άγνωστο τότε στο ευρύ κοινό- Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
          Το ΔΝΤ είναι πλέον εδώ, αλλά, δυστυχώς, εδώ είναι και η αμεριμνησία με την οποία πολιτικό σύστημα, όπως και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, τοποθετούνται απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που μας ταλανίζουν, είτε πρόκειται για τα ακραιφνώς οικονομικά, είτε αφορούν άλλα κοινωνικά ζητήματα. Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς;
          Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα των σκουπιδιών και την πολύμηνη περιπέτεια της Κερατέας. Τοπικοί παράγοντες, εν εξάλλω, ιερωμένοι μεσολαβητές και άβουλες πολιτικές ηγεσίες κατάφεραν να σταματήσουν τις εργασίες για τη δημιουργία ΧΥΤΥ και μαζί προφανώς θα σταματήσει και η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Που θα πάνε τα σκουπίδια της Αττικής; Προφανώς στην αυλή του γείτονα.
          Αντίστοιχη κατάσταση στο άλλο μεγάλο κοινωνικό θέμα με τους μετανάστες. Μετά την εύκολη λύση με το κλείσιμο του λιμανιού της Ηγουμενίτσας (που καταφέραμε να στείλουμε παντού το λάθος μήνυμα ότι η πόλη είναι υπό κλοιό), τώρα που ήρθε η ώρα να λειτουργήσει ο νόμος για τα κέντρα υποδοχής και ασύλου, άρχισαν οι παραλυτικοί μαξιμαλισμοί.
Κανείς τοπάρχης δεν δείχνει διατεθειμένος να συμβάλει στην εξεύρεση λύσης. Ο δήμαρχος Ζίτσας ξεσηκώθηκε μόλις έγινε γνωστό ότι υπήρχε πιθανότητα να λειτουργήσει το παλαιό στρατόπεδο της Βροσίνας. Η περιφέρεια Ηπείρου, όπως και στα περισσότερα από τα μεγάλα ζητήματα του τόπου μας, σφυρίζει αδιάφορα, υποστηρίζοντας, γενικώς και αορίστως, να μη λειτουργήσει στη δική μας περιφέρεια.
Στην ίδια ρότα και η περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, που, λόγω του λιμανιού της Πάτρας, αντιμετωπίζει επίσης τη μεγάλη πίεση των transit μεταναστών που δίνουν μάχη για μια θέση στα πλοία της φυγής προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Η πλειοψηφία του εκεί Περιφερειακού Συμβούλιου απέρριψε την πρόταση να δημιουργηθεί κέντρο υποδοχής σε παλαιό στρατόπεδο στο Στάνο Αιτωλοακαρνανίας, το οποίο είναι στο μέσον της διαδρομής Πάτρα – Ηγουμενίτσα και άρα μπορεί να φιλοξενήσει μετανάστες και από τους συνωστιζόμενους στα δύο λιμάνια.
Διάβασα ότι αντιπροτάθηκε οι συλλαμβανόμενοι μετανάστες να πάνε στην κεντρική Ελλάδα και ειδικότερα στη Θεσσαλία, έτσι ώστε να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση προς τις πύλες εξόδου της χώρας. Ποιος, όμως, μας εγγυάται ότι οι γείτονες θα δεχθούν στην αυλή τους το πρόβλημα και δεν θα ξεσηκωθούν και εκείνοι με τη σειρά τους; Φυσικά κανείς, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση.
Γράφοντας όλα αυτά, μου έρχεται κατά νου η μεγάλη πανθεσπρωτική και πρωτοπόρα για την εποχή της κινητοποίηση του τέλους της δεκαετίας του ΄80 για την προστασία του ποταμού Καλαμά από την ανεξέλεγκτη ρύπανσή του από τα λύματα της πόλης των Ιωαννίνων.
Ορισμένοι νουνεχείς είχαν τότε προτείνει ο έλεγχος της ποιότητας των υδάτων που διοχετεύονταν από το βιολογικό καθορισμό στο ποτάμι μας να περάσει στην ευθύνη των θεσπρωτικών αρχών. Η πρόταση προσέκρουσε στην πεισματική άρνηση της δική μας πλευράς και είκοσι και πλέον χρόνια μετά το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους μας: οι γείτονες μας Γιαννιώτες δεν έχασαν την ευκαιρία να φορτώσουν το πρόβλημα στη δική μας αυλή.
Στο εύλογο ερώτημα «τι σχέση έχουν όλα αυτά με την οικονομική κρίση;», η απάντηση είναι πολύ απλή: όσο διακατεχόμαστε από τέτοιες νοοτροπίες, δεν ανασκουμπωνόμαστε και συνεχίζουμε αμέριμνοι, μεταθέτοντας το δικό μας πρόβλημα στους γείτονες (τους ευρωπαίους εταίρους μας, εν προκειμένω), η κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί.

            *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.
(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 51.5.2011)

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Δεν θα γίνουμε κανενός η «χωματερή»

         Φεύγοντας από την Ηγουμενίτσα και την επίσκεψη μου στα φιλόξενα γραφεία της «Θεσπρωτικής», όπου δέχθηκα την τιμητική για μένα πρόταση του κ. Βασίλη Νταή να ξεκινήσω, μέσω αυτής της στήλης, τακτική επαφή με το αναγνωστικό κοινό της πιο ιστορικής εφημερίδας του νομού μας, στο μυαλό μου στροβίλιζαν διάφορες ιδέες για τούτο το ξεκίνημα.
         Είχα σχεδόν καταλήξει ν΄ αρχίσω κάπως «χαλαρά», γράφοντας για την πρωτόγνωρη εμπειρία που βίωσα κατά την προεκλογική περίοδο, και ευχαριστώντας για μια ακόμη φορά τους λιγοστούς φίλους, συνεργάτες και συντρόφους που στήριξαν από την αρχή τον αγώνα μας, αλλά και τους χιλιάδες Θεσπρωτούς που -κόντρα στο ρεύμα που επικράτησε στην υπόλοιπη Ήπειρο- έδωσαν την πλειοψηφία στον συνδυασμό μας στις περιφερειακές εκλογές.
         Φθάνοντας, ωστόσο, την επομένη μέρα στα Γιάννενα άλλαξα πλάνο. Ήταν η μέρα που είχαν δει το φως οι απερίγραπτες προτάσεις κάποιων -δήθεν ειδικών- «καρεκλοκενταύρων», οι οποίοι … διανοήθηκαν ότι θα μπορούσε όλα τα σκουπίδια της Περιφέρειας Ηπείρου να καταλήγουν σε δύο από τους υφιστάμενους ΧΥΤΑ: στις Βλαχέρνες της Άρτας και στο δικό μας Καρβουνάρι.
           Η κοινωνική εκδήλωση, στην οποία συμμετείχαμε, μαζί με τον Χρήστο Κατσούρα, άνθρωποι από όλη την Ήπειρο, «πήρε φωτιά» από το θυμό του συνήθως μειλίχιου βουλευτή Θεσπρωτίας. Γνωριζόμαστε πολύ καιρό και μόνον άλλη μια φορά είδα τον Χρήστο τόσο οργισμένο, όταν και πάλι ήταν αντιμέτωπος με μια αδικία που ήθελαν να επιβάλλουν στο νομό μας ορισμένοι γείτονες, παραπέμποντας στις καλένδες την ολοκληρωμένη δημοπράτηση του παραλιακού δρόμου Πρέβεζας – Ηγουμενίτσας.
            Συμμεριζόμενος απολύτως την οργή του που πήγαζε από τα… «άτοπα» που ακούγαμε και οι δυο μας σε ένα «πηγαδάκι», ήρθαν στη μνήμη μου τα όσα δεσμευόμαστε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και τα οποία τόσο εναργώς είχε συμπυκνώσει ο Βαγγέλης Αργύρης σε μια φράση: «στη νέα αιρετή Περιφέρεια της Ηπείρου δεν υπάρχουν ομόρρυθμα και ετερόρρυθμα μέλη, θα είμαστε όλοι οι νομοί ισότιμοι».
            Με αυτό το πνεύμα πολιτευθήκαμε κι εμείς στη Θεσπρωτία, μη διστάζοντας, όταν χρειάστηκε, να πούμε με παρρησία την άποψή μας και να λάβουμε πολιτική θέση για «δύσκολα» θέματα, όπως ο αγωγός φυσικού αερίου ή ο ΧΥΤΑ του Καρβουναρίου. Προκρίναμε τον δύσκολο δρόμο που όριζαν οι βέλτιστες επιστημονικά λύσεις και η κοινή λογική, αποφεύγοντας τον εύκολο δρόμο της λαϊκίστικης ψηφοθηρίας που άλλοι επέλεγαν την ίδια ώρα.
            Το ίδιο είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε και τώρα και στη συνέχεια από τα έδρανα της αντιπολίτευσης στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Χωρίς κανενός είδους τοπικιστικά ελατήρια ξεκαθαρίζουμε μιας εξαρχής ότι δεν δεχόμαστε και δεν θα δεχθούμε τα «τετελεσμένα» που ορισμένοι επιχειρούν να δημιουργήσουν εις βάρος της Θεσπρωτίας πριν καν ξεκινήσει ο νέος θεσμός.
            Με το ίδιο πολιτικό σθένος που αποκρούσαμε τη λογική που ήθελε «τα σκουπίδια μακριά μας και ας είναι και στην αυλή του γείτονα», θα αντιπαλέψουμε με κάθε τρόπο τις επιδιώξεις των γειτόνων να μας «φορτώσουν» τα δικά τους σκουπίδια. Γιατί δεν χωράει σε καμία επιστημονική άποψη  -είτε από περιβαλλοντική, είτε από οικονομική σκοπιά το δει κανείς, ο μισός πληθυσμός της Ηπείρου, επειδή είτε δε θέλει ή δε μπορεί –αδιάφορο για μας- να βρει τ(ρ)όπο διαχείρισης των δικών του απορριμμάτων, να θέλει να τα… στείλει δίπλα.
             Μπορεί άτολμες τοπικές ηγεσίες τα προηγούμενα χρόνια να ανέχτηκαν ο Καλαμάς και η… ρυπαρή κοίτη του να «πνίγουν» -κυριολεκτικά και μεταφορικά- την αγροτική μας παραγωγή, αλλά όλα έχουν τα όρια τους. Οι καιροί έχουν αλλάξει και το… «δίκαιο του ισχυρότερου» δεν επικρατεί πάντα. Και, πάντως, δεν θα επιτρέψουμε να επικρατήσει στην προκειμένη περίπτωση.
             Γι΄ αυτό ας καταλάβουν όλοι ότι η Θεσπρωτία δεν είναι και δεν θα γίνει η «χωματερή» κανενός. Τελεία και παύλα.

             *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.
(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 30.11.2010)