Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στ. Ράμφος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στ. Ράμφος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

Πιστεύουν οι νεοδημοκράτες στους ψεκασμούς;

Ακόμη και αν δεν το είχε προσυνεννοηθεί μαζί τους, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να ευαρεστήθηκε με όσα είπαν οι εξωκομματικοί προσκεκλημένοι ομιλητές που πήραν τον λόγο στο Συνέδριο που οργάνωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Γιατί, κακά τα ψέματα, αν υπάρχουν δύο λόγοι που η Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται με όσα έχουν γίνει τα τρία τελευταία χρόνια να καλπάζει ακάθεκτη προς τις κάλπες και την εξουσία είναι επειδή από τα λόγια και τις πράξεις των στελεχών της λείπουν δύο κρίσιμα ζητούμενα που η απουσία τους εμποδίζει να λυθεί από τώρα και άπαξ δια παντός η εξίσωση των επερχόμενων πολιτικών εξελίξεων.
Τα ζητούμενα αυτά είναι, αφενός, η αυτοκριτική, που παρότρυνε τα νεοδημοκρατικά στελέχη να κάνουν ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος και, αφετέρου, η αλήθεια, την οποία τους ζήτησε να ασπαστούν ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
«Χωρίς αυτοκριτική, το μόνο που μένει στον πολιτικό είναι η προπαγάνδα και η παραπλάνηση, γιατί δεν υπάρχει τρόπος να κρυφτούν και να καλυφθούν οι αδυναμίες διαφορετικά», επεσήμανε ο κ. Ράμφος. «Όποιος ομολογεί τα λάθη αντέχει, ό,τι και να συμβαίνει, ό,τι και ατυχίες και δοκιμασίες να περνάει», συμπλήρωσε ο γνωστός φιλόσοφος.
Αλλά ο Μαρκουλάκης αναγνώρισε τη δυσκολία που έχει ο δρόμος στον οποίο κάλεσε τους νεοδημοκράτες να βαδίσουν. «Υπάρχει ένα πρόβλημα με το να λες την αλήθεια. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να την ακούσουν», είπε ο διακεκριμένος θεατράνθρωπος και πρόσθεσε: «Σήμερα κάποιοι -ελπίζω όχι εδώ μέσα, αλλά κάπου εδώ κοντά…- πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, κάποιοι εναντιώνονται στα εμβόλια, κάποιοι πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη. Και πολύ σπάνια αλλάζουν τη γνώμη τους με την παράθεση επιχειρημάτων».
Οι επισημάνσεις τόσο του ενός όσο και του άλλου, δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι βρήκαν ευήκοα ώτα. Με εξαίρεση, άλλωστε, τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος κατονόμασε με γενικό τρόπο ορισμένες από τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης («λαϊκισμός, κρατισμός, πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, γραφειοκρατία, ασθενείς θεσμοί, παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, κίτρινος Τύπος, διαφθορά»), για τις οποίες είπε «έχουμε και εμείς ευθύνες», ουδείς άλλος από τους δεκάδες που παρήλασαν στο βήμα του συνεδρίου δεν βρήκε έστω μια λέξη αυτοκριτικής για όλα όσα έγιναν στα χρόνια της κρίσης, αλλά κυρίως πριν από το ξέσπασμά της.
Ο ισχυρισμός του αρχηγού τους, σύμφωνα με τον οποίο «έτσι επιτρέψαμε σε τυχοδιώκτες να εμφανιστούν ως δήθεν εκφραστές του νέου που θα μας λύτρωνε από τα δεινά του παλιού πολιτικού συστήματος», που αφορούσε τους σημερινούς κυβερνώντες, μπορεί να ακούστηκε ευχάριστα για το πρώτο σκέλος του, δηλαδή την αναφορά στους «τυχοδιώκτες», πλην όμως δεν έδειξε να συγκινεί πολλούς από το ακροατήριο. Γιατί αν είχε συγκινήσει, θα ακούγαμε κάποιους από τους γεμάτους αυταρέσκεια ρήτορες να συνοδεύουν τους αφειδώλευτους επαίνους για τις επιλογές της παράταξης τους με ψήγματα, έστω, κριτικής προσέγγισης ικανής να ερμηνεύει το γεγονός ότι έφθασε η χώρα να κυβερνάται από όσους την κυβερνούν σήμερα.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που έδειξαν να αισθάνονται άνετα με το βολικό αφήγημα ότι «αν δεν είχε ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά, η χώρα θα είχε βγει προ πολλού από τα Μνημόνια», που υιοθετεί και η γαλάζια ηγετική ομάδα. Ενώ δεν είναι λίγοι όσοι επιμένουν –και ας μην τόλμησαν να το πουν από το βήμα του Συνεδρίου- στις απλοϊκές θεωρίες συνωμοσίας για τους λόγους που οδήγησαν στην υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.
Δεν είναι, εξάλλου, τυχαία η τεράστια κοσμοσυρροή στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παρατηρήθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου του πρώην υπουργού Γιάννη Παπαθανασίου, ο οποίος, προκειμένου να δικαιολογήσει τους «Οκτώ μήνες» -όπως είναι ο τίτλος του πονήματός του- που θήτευσε στο υπουργείο Οικονομικών, επιμένει να λανσάρει τη δική του θεωρία για τη μνημονιακή περιπέτεια. Μια θεωρία απολύτως αντιφατική καθώς από τη μια αποδίδει την εκκίνηση των δεινών της σχεδόν δεκαετούς κρίσης στο… στιγμιαίο ατύχημα της υποτιθέμενης διόγκωσης των ελλειμμάτων από την διάδοχη κυβέρνηση και από την άλλη υπαινίσσεται πως τα όσα επακολούθησαν δεν παρά προϊόν προσυνεννοημένης συνωμοσίας του τότε πρωθυπουργού με τους δανειστές.
Είναι πραγματικά παράδοξο, την ώρα που ο «αριστερός» πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναγνωρίζει τον βαρύνοντα ρόλο των αγορών, να βλέπει κανείς αυτοαποκαλούμενους «φιλελεύθερους» να επιμένουν στις δαιμονολογικού χαρακτήρα προσεγγίσεις περιθωριακών αναλυτών. Στο κλείσιμο της συζήτησης επί του προϋπολογισμού, η ομιλία του πρωθυπουργού –που αποτελούσε μια ελεγεία προς τις αγορές που θα… ζήλευε και η Μιράντα Ξαφά- διανθίστηκε από την ακόλουθη αποστροφή: «Με εσάς, ξέρετε, τείνουμε να ξεχάσουμε και τα βασικά, δηλαδή ότι στα μνημόνια οδηγηθήκαμε εξαιτίας του αποκλεισμού της χώρας από τις διεθνείς αγορές».
Ήταν μια αποστροφή που απευθυνόταν προς την αξιωματική αντιπολίτευση, στα στελέχη της οποίας ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έκανε μάθημα περί της λειτουργίας των αγορών. Ένα μάθημα που επανέλαβε και όταν έδωσε τη δική του εξήγηση για τους λόγους που η κυβέρνηση Σαμαρά δεν κατάφερε να βγει από το Μνημόνιο, επειδή, όπως είπε σε πείσμα των ισχυρισμών του Προέδρου της Βουλής για τις βουλήσεις των ξένων, δεν κερδήθηκε η εμπιστοσύνη των αγορών, όπως αποτυπώνεται στο ύψος των επιτοκίων...
O tempora, o mores, θα μπορούσε να αναφωνήσει κανείς. Αλλά, δυστυχώς, έτσι είναι. Εκείνο το οποίο (για τους δικούς του αναμφισβήτητα λόγους) αναγνωρίζει ο κ. Τσίπρας στη λειτουργία των αγορών, το αρνούνται τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Και μετά από αυτό, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αναρωτιόταν αν μεταξύ των γαλάζιων συνέδρων ήταν και θιασώτες των απόψεων περί των ψεκασμών.
Εσείς τι λέτε, αν οι συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη περιλάμβαναν ένα τέτοιο ζήτημα στο ερωτηματολόγιο της μυστικής ψηφοφορίας, πόσοι θα απαντούσαν ότι όντως μας ψεκάζουν;

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Χάθηκε το μέτρο στη χώρα που το γέννησε


Μπαίνουμε αισίως στην τέταρτη εβδομάδα που η επικαιρότητα μονοπωλείται σχεδόν από την επιχείρηση εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής, ένα αναμφισβήτητα σοβαρότατο ζήτημα που δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την ένταση της συζήτησης που επιτέλους άνοιξε για ένα ιδιαιτέρως επικίνδυνο καρκίνωμα που αναπτύχθηκε στο ασθενικό σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος, για ένα τόσο πολύπτυχο φαινόμενο, οι εύκολες ερμηνείες που επιχειρούνται από σημαντικά μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου και, πολύ περισσότερο, των μέσων ενημέρωσης, δημιουργεί ανακλαστικά «επικοινωνιακής κόπωσης» που, εν τέλει, αντί για την απομυθοποίηση της εγκληματικής ομάδας που, χωρίς αμφιβολία, συνιστά ο ηγετικός πυρήνας του νεοναζιστικού μορφώματος, μπορεί, εν τέλει να οδηγήσει στην περαιτέρω «μυθοποίηση» τους.
Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο υπερβολική ήταν η αγνόηση του φαινομένου από τα μέσα ενημέρωσης και η ασυλία που παρείχε στους νταήδες χρυσαυγίτες η επίσημη Πολιτεία την τελευταία, τουλάχιστον, τριετία, όταν με την υποψηφιότητα Μιχαλολιάκου για το Δήμο της Αθήνας, το 2010, έκαναν αισθητή την παρουσία τους στο πολιτικό προσκήνιο, εξίσου υπερβολικά είναι τα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων του τελευταίου εικοσαημέρου που αγνοούν επιδεικτικά άλλες σημαντικές εγχώριες και διεθνείς εξελίξεις που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας.
«Δεν υπάρχει άλλο θέμα για να ασχοληθείτε εσείς οι δημοσιογράφοι; Φτάνει πια!», με εγκάλεσαν τις τελευταίες ημέρες αρκετοί καλοπροαίρετοι συμπολίτες μας. Δεν έλειψαν, ωστόσο, και οι -μάλλον περισσότεροι- κακοπροαίρετοι που έσπευδαν να συμπληρώσουν: «Επίτηδες το κάνετε, γιατί θέλετε να καλύψετε την κυβέρνηση και αυτά που περνάει στη Βουλή» (η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, υπολειτουργούσε τις τελευταίες ημέρες).
Είναι και αυτά, προφανώς, σημεία των καιρών μας, των καιρών της καθολικής καχυποψίας των πάντων για τους πάντες, των καιρών του ακραίου ανορθολογισμού και της άκρατης συνωμοσιολογίας που βιώνουμε, των καιρών, αν θέλετε, που έδωσαν υπόσταση στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και επέτρεψαν σε μια δράκα περιθωριακών, οι οποίοι για δύο και πλέον δεκαετίες κινούνταν στο χώρο του υποκόσμου, να φορέσουν τον μανδύα του πολιτικού κόμματος και να μπουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο για να το ευτελίσουν εκ των ένδον.
Υπό αυτή την έννοια, η άνδρωση της Χρυσή Αυγής, όπως και η αξιοσημείωτη δημοσκοπική αντοχή της, παρά τις τελευταίες καταιγιστικές αποκαλύψεις, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ακόμη νεοελληνική παραδοξότητα, που δεν μπορεί να εξηγηθεί με κλασσικά ερμηνευτικά σχήματα και εύκολες θεωρήσεις για τις επιπτώσεις από τη λαθρομετανάστευση, το μνημόνιο, την ανεργία ή την απαξίωση του πολιτικού συστήματος εξαιτίας των σκανδάλων διαφθοράς.
Είναι, άραγε, τυχαίο ότι δεν αναζήτησαν λύσεις για το μέλλον τους στους ναζιστές και στον δικό τους υπόκοσμο ούτε η Ιταλία που βίωσε ηχηρά κρούσματα πολιτικής διαφθοράς και δοκιμάζεται από την λαθρομετανάστευση, ούτε η Ισπανία που έχει για μεγαλύτερο διάστημα ποσοστά ανεργίας ανάλογα με τα δικά μας, ούτε η Πορτογαλία στην οποία επίσης φορέθηκε ένας εξίσου ασφυκτικός μνημονιακός κορσές;      
Έχω την αίσθηση ότι εκείνο που μας διαφοροποιεί από τις άλλες χειμαζόμενες οικονομικά χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου είναι «Η λογική της παράνοιας», όπως προσφυώς έχει χαρακτηρίσει στο ομότιτλο βιβλίο του ο διανοητής Στέλιος Ράμφος, τη σχεδόν γενικευμένη άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να αναλάβει τις ευθύνες της για όλα όσα μας συμβαίνουν.
Δεν βρίσκω, ειλικρινά, άλλον τρόπο να εξηγήσω ούτε την απόλυτη υπερβολή μέσα στην οποία ζούμε και συνοψίζεται ίσως καλύτερα από το γεγονός ότι σε μια χώρα που αδυνατεί να σχεδιάσει στοιχειωδώς την κοινωνική της οργάνωση, όπως καταδεικνύουν εναργώς τα εκτεταμένα φαινόμενα ανομίας, που συναντά κανείς στην καθημερινότητά του, ένα μεγάλο μέρος των πολιτών της φαντασιώνεται και «ανακαλύπτει» παντού σκοτεινούς σχεδιασμούς που κάνουν πάντα κάποιοι «άλλοι», οι οποίοι εναλλάσσονται κατά περίπτωση: η «μνημονιακή» κυβέρνηση, οι… συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, η «δαιμονική» τρόικα, οι «απαίσιοι» Γερμανοί, οι «ρουφιάνοι» δημοσιογράφοι, οι Αμερικανοί, οι Εβραίοι, οι Ελοχίμ και ό,τι άλλο βάλει ο νους του καθενός.

Φοβούμαι, εν ολίγοις, ότι στη χώρα που γέννησε το μέτρο και την αρμονία, οι έννοιες αυτές αποτελούν εδώ και καιρό αγαθά σε πλήρη ανεπάρκεια.  Και όσο αυτό θα εξακολουθήσει να συμβαίνει, θα βολοδέρνουμε, ως κοινωνία, κινούμενοι από την απόλυτη ανοχή απέναντι στην Χρυσή Αυγή ως την ακραία ενασχόληση μαζί της, παίζοντας, δυστυχώς, και στις δύο περιπτώσεις στο δικό της γήπεδο και με τους δικούς της κανόνες.

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 10.10.2013)