Θα κάνουν τίμιες εκλογές, αυτοί που κλέβουν κάλπες και διαγράφουν συντάξεις;

            Την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή συνέβη κάτι το αδιανόητο: Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός για το πάθος με το οποίο άσκησε –ως σύγχρονος… «Ιαβέρης»- τα καθήκοντα του μέλους της Εξεταστικής Επιτροπής για τα δάνεια των κομμάτων και των μέσων ενημέρωσης, αν και απουσίαζε εκτός Αθηνών, εμφανίστηκε σε ονομαστική ψηφοφορία να ψηφίζει δύο φορές!

            Η ψηφοφορία διεξήχθη με το ηλεκτρονικό σύστημα που διαθέτει η Βουλή και ο ίδιος ο βουλευτής, που εκλέγεται στην περιφέρεια, είχε στείλει επιστολή με την οποία γνωστοποιούσε ότι συντάσσεται με την κομματική γραμμή. Ως εδώ, όλα καλά. Ω, του θαύματος, όμως, μόλις ολοκληρώθηκε η ψηφοφορία διαπιστώθηκε ότι είχε δοθεί για λογαριασμό του και ηλεκτρονική ψήφος!

            Τι είχε συμβεί; Κάποιος είχε πάρει τη κάρτα του βουλευτή που, όπως ειπώθηκε, την είχε στη θυρίδα που διαθέτει στα γραφεία της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος και πήγε και ψήφισε αντ΄ αυτού. Όταν από το προεδρείο εντοπίστηκε αυτή η λαθροχειρία, οι υπηρεσιακοί παράγοντες της Βουλής που είναι της εμπιστοσύνης των κυβερνώντων, έσπευσαν να καλύψουν το μείζον ζήτημα που ανέκυψε, ισχυριζόμενοι ότι αρκούσε το γεγονός πως «δεν θα μετρήσει η ψήφος του βουλευτή».

Υπό άλλες συνθήκες, θα περίμενε κανείς να… σηκωθούν και τα έδρανα για να διαμαρτυρηθούν για μια τόσο απίστευτα αντιδημοκρατική ενέργεια. Η οποία μπορεί να έγινε σε μια ψηφοφορία χωρίς σασπένς –ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ψήφιζαν μαζί το νέο πλαίσιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας δανειοληπτών με κόκκινα δάνεια-, πλην, όμως, ουδείς γνωρίζει αν έχει επαναληφθεί και άλλες φορές.

Διότι, όπως αποδεικνύεται, αν κάποιος είχε ειδοποιήσει τον απόντα κυβερνητικό βουλευτή να μην στείλει επιστολική ψήφο, τότε η ψήφος του, την οποία έριξε άλλος, θα μετρούσε κανονικά. Αφού με την ηλεκτρονική ψηφοφορία δεν μπορεί να διαπιστωθεί αν αυτός που χρησιμοποιεί την κάρτα είναι ο πραγματικός κάτοχός της και όχι άλλος «εντεταλμένος» είτε του ίδιου του κατόχου είτε του κόμματός του.

Όλως παραδόξως, ωστόσο, το θέμα «πνίγηκε». Η λαθροχειρία και η πλαστοπροσωπία δεν ερευνήθηκαν, όπως επιβάλει ο στοιχειώδης σεβασμός στους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Ούτε φυσικά αναζητήθηκαν ο δράστης ή οι δράστες. Η τεράστια αυτή αθλιότητα θεωρήθηκε ως μη γενόμενη, λες και επρόκειτο για μια απλή παράλειψη ή ένα ακούσιο λάθος.

Το ίδιο παράδοξη είναι και η σιωπή με την οποία επιχειρείται να καλυφθούν οι σοβαρότατες καταγγελίες για την μεγάλη, όπως φαίνεται, πολιτική απάτη που έχει στηθεί γύρω από τις καθυστερήσεις στην απονομή χιλιάδων συντάξεων. Απάτη που στόχο έχει να συντηρηθεί το ψευδές αφήγημα περί υπερπλεονασμάτων που επιτρέπουν στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να μοιράζει επιδόματα στους φτωχοποιημένους Έλληνες.

Η αρμόδια υπουργός Έφη Αχτσιόγλου, η οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το νέο στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα δηλώνοντας δεκάδες φορές δημόσια και μπροστά στις κάμερες ότι είναι ζήτημα λίγων μηνών η ολοκλήρωση της εκκαθάρισης. Το γεγονός ότι διασύρεται αυτοδιαψευδόμενη, κάθε φορά που θέτει καινούργιο χρονοδιάγραμμα δεν δείχνει να την απασχολεί.

Στην αρχή είχε υποσχεθεί ότι όλα θα τελείωνα τον Οκτώβριο του 2017. Μετά το πήγε τον Ιούνιο του 2018, ύστερα το μετακίνησε για τον Αύγουστο και έπειτα δεσμεύτηκε με κάθε κατηγορηματικότητα για το τέλος του περασμένου χρόνου.

Είμαστε, ωστόσο, στον Απρίλιο του 2019 και όχι μόνον δεν έχει εκκαθαριστεί το σύνολο των εκκρεμών αιτημάτων για συνταξιοδοτικές παροχές, αλλά, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει όποιος ρωτήσει στον περίγυρο του, οι συντάξεις χορηγούνται με το σταγονόμετρο. Γι΄ αυτό και ενώ δεν βγαίνουν πολλοί νέοι συνταξιούχοι, υπάρχουν χιλιάδες απόμαχοι της ζωής που περιμένουν επί χρόνια να συνταξιοδοτηθούν, αντιμετωπίζοντας προβλήματα αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Τις διαπιστώσεις αυτές ήρθαν να επιβεβαιώσουν οι βαριές καταγγελίες των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία ότι διαγράφονται αιτήματα για συνταξιοδοτικές παροχές, προκειμένου να αποκρυβούν από τους Έλληνες αλλά και τους… κουτόφραγκους της τρόικας –που είναι, πάντως, απορίας γιατί κάνουν τα στραβά μάτια- υποχρεώσεις που έχει το Δημόσιο.

Γεγονός αδιαμφισβήτητο αποτελεί ότι στην ψηφιακή εποχή που διάγουμε και στην οποία οι προηγμένες χώρες απονέμουν συντάξεις τον επόμενο μήνα από την αφυπηρέτηση των εργαζομένων τους, στην Ελλάδα ουδείς γνωρίζει ποιος είναι ο αριθμός των συντάξεων που εκκρεμούν. Όχι γιατί δεν ξέρουμε να μετράμε, αλλά επειδή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει δυσανεξία στη διαφάνεια και έχει πάρει διαζύγιο με την αλήθεια.

Η υποτιθέμενη, εξάλλου, διάψευση που εκδόθηκε από το γραφείο του… γνωστού θιασώτη της ειλικρίνειας υφυπουργού Τάσου Πετρόπουλου είναι αποκαλυπτική για το τι συμβαίνει: «Η ΝΔ άφησε απλήρωτες 400.000 συνταξιοδοτικές παροχές», υποστήριξε ο φιλαλήθης κυβερνητικός παράγων που βλέπει στον δρόμο ασφαλισμένους να τον αποθεώνουν. «Η σημερινή κυβέρνηση έχει εκδώσει 826.674 συνταξιοδοτικές παροχές και έχει μειώσει κατά 72% τις εκκρεμότητες», πρόσθεσε.

Ακόμη και κοντά στην πραγματικότητα αν είναι τα νούμερα που παρέθεσε, ποιος, αλήθεια, μπορεί να αντιληφθεί από την επίκλησή τους πόσες είναι οι απλήρωτες συντάξεις σήμερα;  Κανείς, φυσικά. Διότι οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόβλημα να πλαστογραφήσουν ψηφοφορίες στη Βουλή, σιγά μην διστάσουν να κρύψουν την αλήθεια, διαγράφοντας μερικά συνταξιοδοτικά αιτήματα για να στείλουν τον λογαριασμό στην επόμενη κυβέρνηση.

Σκεφθείτε μόνον αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν τα μάτια τους… δεκατέσσερα, πόσο τίμιες μπορεί να είναι οι επόμενες εκλογές αν αφεθούν στην ευχέρεια του ΣΥΡΙΖΑϊκού καθεστώτος.

Το «παρακράτος» του πλεονάσματος

            «Κάνε λίγη ακόμη υπομονή. Αφού περίμενες από τον Σεπτέμβριο, δεν είναι μεγάλο πρόβλημα να περιμένεις λίγο ακόμη μέχρι να αλλάξει ο χρόνος και να μας φέρουν τα υλικά για την επέμβαση». Η στιχομυθία ανάμεσα σε γιατρό και ασθενή όπως την κατέγραψε αυτήκοος μάρτυς που βρέθηκε σε ένα από τα περιφερειακά νοσοκομεία, υπήρξε άκρως αποκαλυπτική για το τι πραγματικά συμβαίνει στον πολύπαθο χώρο της Υγείας.

Ο ασθενής που φαίνεται ότι είχε κουραστεί από την αναμονή και ήθελε να χειρουργηθεί, ρώτησε αν μπορούσε να αποταθεί προσωπικά στον διοικητή για να του ζητήσει επιτάχυνση της επέμβασής του, αλλά ο γιατρός ήταν αποτρεπτικός: «Τι να σου πω; Κάν’ το. Αλλά δεν νομίζω ότι θα καταφέρεις κάτι», του απάντησε με απόλυτη ηρεμία. «Προτού να αλλάξει ο χρόνος αποκλείεται να γίνουν νέες προμήθειες. Οπότε μάλλον τον χρόνο σου θα χάσεις», συμπλήρωσε.

«Μα ο διοικητής ανακοίνωσε πρόσφατα ότι το νοσοκομείο θα έχει στο κλείσιμο της φετινής χρονιάς πλεόνασμα ενάμισι εκατομμυρίου ευρώ», παρατήρησε παρατυχών πολίτης. Και με ειλικρινή απορία απηύθυνε στο γιατρό το ερώτημα: «Είναι δυνατόν μετά από αυτό να σας λείπουν υλικά και να περιμένουν οι συμπολίτες μας τέσσερις μήνες για μια επέμβαση ρουτίνας;».

«Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Το πλεόνασμα, όπως το λέτε», αντέτεινε ο γιατρός. Και εξήγησε στον συνομιλητή του ότι «επειδή η διοίκηση του νοσοκομείου πρέπει να εμφανίζει πλεόνασμα, λες και είναι ιδιωτική κερδοσκοπική επιχείρηση η οποία πρέπει να γράφει κάθε χρόνο κέρδη, από το καλοκαίρι έχουν σταματήσει οι παραγγελίες ακόμη και για στοιχειώδη υλικά που είναι απαραίτητα για ιατρικές πράξεις».

Υπό άλλες συνθήκες, ο δημοσιογράφος που λάμβανε γνώση ενός τόσο σοβαρού περιστατικού, θα έγραφε ότι έχει όλα τα στοιχεία στη διάθεση της πολιτικής ηγεσίας την οποία θα καλούσε να λάβει θέση και να ανακαλέσει στην τάξη τον ανάλγητο διοικητή ο οποίος υποβάλει σε ταλαιπωρία τους πολίτες μόνο και μόνο επειδή θέλει να παρουσιάζει πλεόνασμα.

Στην παρούσα περίοδο, όμως, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να κάνει κανείς κάτι τέτοιο. Διότι δεν είναι μόνον ότι δεν ιδρώνει κανενός το αυτί από εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τόσες και τόσες αχρείαστες ταλαιπωρίες που υφιστάμεθα τα τελευταία χρόνια. Είναι, πολύ περισσότερο, που ο καταγγέλλων θα λοιδορηθεί και θα χλευαστεί από όλους εκείνους που έχουν στήσει την απάτη με το δήθεν υπερπλεόνασμα που εμφανίζεται εξαιτίας τάχατες της υπεραπόδοσης που έχουν τα άγρια φορολογικά μέτρα που εξοντώνουν συντονισμένα την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη της χώρας.

Τί νόημα, άλλωστε, έχει η καταγγελία για τις ελλείψεις των κατά τα άλλα πλεονασματικών δημόσιων μονάδων υγείας, όταν οι πάντες στην κυβέρνηση έχουν γνώση των συγκεκριμένων φαινομένων; Το ομολόγησε αυτές τις μέρες ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός Υγείας, ο «πολύς» κ. Πολλάκης όταν με ανάρτηση στο facebook, την οποία έκανε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, έβγαλε προς τα έξω την περιπέτεια που είχε συγγενικό πρόσωπο συνεργάτιδας του στο Σισμανόγλειο νοσηλευτικό ίδρυμα της Αθήνας που, όπως διαπιστώθηκε, δεν διέθετε στους νοσηλευόμενους τον απαραίτητο ιματισμό: κουβέρτες, σεντόνια και μαξιλαροθήκες.

Στο παραληρηματικό κείμενο που ανέβασε στο Διαδίκτυο το περί ού ο λόγος κυβερνητικό στέλεχος για να αποδώσει την  περιπέτεια που έζησε η συνεργάτις του στο «παρακράτος που έχει πολλά πλοκάμια», γράφει –με κεφαλαία γράμματα- ότι το συγκεκριμένο νοσοκομείο «έχει αυτή τη στιγμή ταμειακό διαθέσιμο πάνω από 5 εκατ. ευρώ». Πως και γιατί, αλήθεια, ένα νοσηλευτικό ίδρυμα μπορεί να έχει ένα τόσο υψηλό ποσό ανενεργό; Ακόμη και αν έχει κάνει όλες τις απαραίτητες παραγγελίες και έχει πληρώσει όλες τις προηγούμενες, τί χρειάζεται όλα αυτά τα χρήματα;

Ο λόγος είναι προφανής. Πρόκειται για ποσό που συγκεντρώθηκε επειδή δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες πληρωμές. Είναι, στην πραγματικότητα, το γνωστό κόλπο με τα χρηματικά διαθέσιμα των φορέων του Δημοσίου που έχει δεσμεύσει η κυβέρνηση. Και τα οποία, σε συνδυασμό με τις απλήρωτες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις σε προμηθευτές που πληρώνονται μόνον κατόπιν απειλών -αν είναι δυνατόν!- της τρόικας, χρησιμοποιούνται για να εμφανίσουν το εικονικό υπερπλεόνασμα που αξιοποιείται για να δοθεί το ψηφοθηρικό -δήθεν κοινωνικό- μέρισμα.

Με άλλα λόγια, το… «παρακράτος με τα πολλά πλοκάμια» που βλέπει γύρω του ο κ. Πολλάκης δεν είναι παρά οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών που, υπό την καθοδήγηση του Μεγάρου Μαξίμου, στραγγαλίζουν την πραγματική οικονομία, ταλαιπωρούν τους πολίτες και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές για να δείχνουν ότι είναι τάχατες ελεήμονες προς τους φτωχοποιημένους Έλληνες.

Οι συνέπειες αυτής της τακτικής είναι ήδη βαριές. Και θα γίνουν βαρύτερες, καθώς η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην προσπάθεια της να μοιράσει λίγα ψίχουλα στους πιο αδύναμους πολίτες, δεν δίστασε από τη μια να περικόψει πολλές κοινωνικές δαπάνες και, από την άλλη, να βάλει ψηλά τον πήχη των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Το 3,5% που μας επεβλήθη για την επόμενη πενταετία είναι κυρίως αποτέλεσμα της εξοντωτικής πολιτικής που εφαρμόστηκε την τελευταία τριετία με την πολλαπλή αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας, η οποία, παρά τα ασύστολα κυβερνητικά ψεύδη, παρουσιάζει αναιμική ανάκαμψη. Και έτσι θα μείνει όσο η κυβέρνηση και οι υπουργοί της δεν λειτουργούν ως οργανωμένο κράτος αλλά ως… παρακράτος που το μόνο το οποίο  τους ενδιαφέρει είναι πως θα εξαπατήσουν και πάλι τους πολίτες υφαρπάζοντας εκ νέου την ψήφο τους.

Θα πανηγυρίζουν ακόμη και στην κατάρρευση

Είναι γνωστό το ανέκδοτο που περιγράφει το πανηγύρι που έστησαν οι παίκτες μιας ομάδας υδατοσφαίρισης στο τέλος ενός αγώνα στον οποίο είχαν κατανικηθεί με 15-0. Η εξήγηση που έδωσε ο προπονητής τους για τους πανηγυρισμούς ήταν ότι «σε έναν προηγούμενο αγώνα δεν είχαν χάσει απλώς κατά κράτος, αλλά είχαν πνιγεί και οι μισοί παίκτες».

Το επανέφερα στη μνήμη μου με αφορμή τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την απώλεια ενός ακόμη πολυδιαφημισμένου στόχου που είχε τεθεί μετά το Brexit και αφορούσε τη διεκδίκηση από στη χώρα μας της έδρας ενός από τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς που θα μετακομίσουν στην ηπειρωτική Ευρώπη μετά την αποχώρηση της γηραιάς Αλβιόνας από την Ένωση.

Όλους τους προηγούμενους μήνες χύθηκε πολύ μελάνι και καταναλώθηκε πολύ σάλιο από τα κάθε είδους φερέφωνα που διακινούσαν πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα θα ήταν από εκείνες τις χώρες που θα επωφελούνταν τα μέγιστα από τις μετακομίσεις των οργανισμών. Χάριν, βεβαίως στις ανυπέρβλητες «διαπραγματευτικές ικανότητες του Αλέξη που είχε κάνει ισχυρή συμμαχία με τη Μέρκελ». Και που, έτσι, τουλάχιστον τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (ΕΜΑ) «τον είχαμε στο τσεπάκι».

Αυτά μέχρι και το περασμένο Σαββατοκύριακο, γιατί τη Δευτέρα που ήταν η μέρα των αποφάσεων, οι υπερφίαλες αυτές διαδόσεις όχι μόνον δεν επιβεβαιώθηκαν, αλλά διαψεύστηκαν οικτρά. Από ένα tweet του αναπληρωτή υπουργού Γιώργου Κατρούγκαλου, έγινε γνωστό ότι στην πραγματικότητα πατώσαμε στην ψηφοφορία που έγινε και στην οποία κινδυνέψαμε να μη βρούμε… ούτε την ψήφο μας.

Παρά ταύτα, ο… φοβερός και τρομερός κ. Κατρούγκαλος δεν το έβαλε κάτω. Όπως μαρτυρά το ίδιο του το «τιτίβισμα» στο οποίο έγραψε επί λέξει τα εξής: «Η Αθήνα κατατάχθηκε 7η στον Α’ Γύρο της ψηφοφορίας για τη διεκδίκηση της ΕΜΑ. Στηρίζουμε στους επόμενους γύρους Μιλάνο, την πόλη του Ευρωπαϊκού Νότου που πέρασε στις 3 πρώτες, μαζί με Άμστερνταμ και Κοπεγχάγη».

Με λίγα λόγια καταταγήκαμε τελευταίοι, χάνοντας πανηγυρικά. Αλλά εμείς εκεί. Όχι μόνον δεν το βάλαμε κάτω, αλλά -για να τους… εκδικηθούμε (;)- θέσαμε νέο στόχο που, σύμφωνα με τον αρμόδιο για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών, ήταν να νικήσει ο Νότος. Μια ώρα αργότερα, ωστόσο, βρεθήκαμε ξανά στην πλευρά των χαμένων, όπως μάθαμε από νεότερη ανάρτηση του κ. Κατρούγκαλου.

«Τελική ψηφοφορία για τον Ευρ. Οργανισμό Φαρμάκου: Στον 3ο Γύρο Άμστερνταμ και Μιλάνο συγκέντρωσαν και οι δύο από 13 ψήφους. Με κλήρωση αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση του Οργανισμού στο Άμστερνταμ», μας πληροφόρησε ο αναπληρωτής υπουργός και πάλι μέσα από τον λογαριασμό του στο Twitter.

Θα περίμενε κανείς, έπειτα από αυτή την ψυχρολουσία που μας επιφυλάχθηκε, ότι οι υπεύθυνοι για το «Βατερλό» της διάψευσης των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί, ακόμη και αν δεν απολογούνταν για τα λάθη τους, τουλάχιστον να σιωπούσαν. Φεύ, όμως! Συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Λίγο μετά το κάζο, στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων έβλεπε το φως «ειδησάριο» με τίτλο: «Ικανοποίηση για την απήχηση της ελληνικής πρότασης για τη διεκδίκηση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων»!

Στο λιτό κείμενο που ακολουθούσε, η «είδηση» αποδιδόταν από το κρατικό πρακτορείο σε «διπλωματικές πηγές», οι οποίες «χαρακτήρισαν “αξιοπρεπή” την έβδομη θέση που έλαβε τελικά η υποψηφιότητα της Αθήνας, ενώ σχολίασαν ότι εξ αρχής η στρατηγική της Ελλάδας στηρίχθηκε στην αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου».

Ποια «αξιοπρέπεια» και ποια «αλληλοϋποστήριξη» σε στέλνει στον πάτο της κατάταξης, είναι απορίας άξιον και δεν εξηγείται στο κείμενο. Ο συντάκτης του, ωστόσο, για να μην δημιουργηθεί καμία αμφιβολία για την προέλευση του πανηγυρισμού, φρόντισε να κάνει ευθεία επίκληση των όσων είχε γράψει στο Twitter ο κ. Κατρούγκαλος, ο οποίος μάλιστα έσπευσε να ανεβάσει την «είδηση» στο λογαριασμό του. Με πρόθεση, προφανώς, να μάθουμε όλοι ποιος ήταν εκείνος που είχε πετύχει το αποτέλεσμα για το οποίο η κυβέρνηση –δηλαδή ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός- είχε «ικανοποιηθεί».

Θα ήταν ανάξιο να ασχοληθεί κανείς με το συγκεκριμένο περιστατικό, που έχει, άλλωστε πρωταγωνιστή τον γνωστό… θαυματοποιό πολιτικό που κατάφερε να κατακρημνίσει τη συνταξιοδοτική δαπάνη, χωρίς να μειωθούν οι συντάξεις, αν αποτελούσε εξαίρεση στον τρόπο μ ετον οποίο συμπεριφέρονται οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες μας. Έναν τόπο που αποτελεί υβριδικό μείγμα πολιτικού σουρεαλισμού και κυνικού αμοραλισμού.

Δυστυχώς, το φαινόμενο των αναίτιων και άσκοπων πανηγυρισμών είναι γενικευμένο σε όλο το εύρος των κυβερνητικών δραστηριοτήτων. Από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τους οποίους επικαλούνται και που στην πραγματικότητα είναι οι μικρότεροι σε όλη την Ευρώπη, έως την υποτιθέμενη υποχώρηση της ανεργίας που στην πραγματικότητα δεν προέρχεται παρά από αντικατάσταση θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης με περισσότερες συμβάσεις μερικής απασχόλησης, ο κατάλογος είναι μακρύς.

Κάνουν σε όλους τους τομείς τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υπόσχονται. Και μετά όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στήνουν χορούς και πανηγύρια σαν να μη συμβαίνει τίποτε με τις ατελείωτες κωλοτούμπες. Από τις σχέσεις με την Μέρκελ και τον Τραμπ ως τα «πάρε δώσε» με τον Πούτιν και τον Ερντογάν, πανηγυρίζουν όταν τα έχουν καλά μαζί τους και δηλώνουν ικανοποίηση όταν τους καθυβρίζουν.

Μιλούσαν για «ψίχουλα» και χαρακτήριζαν «σεσημασμένο» το μέρισμα που μοίρασε η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά τώρα αποκαλούν χλευαστικά «πορφυρογέννητους» όσους λένε ότι δεν ρεφάρεται η φτωχοποίηση με ψηφοθηρικά επιδόματα. Απειλούσαν ευθέως τους επενδυτές όταν ήταν στην αντιπολίτευση και τώρα κατασκευάζουν θεωρίες συνωμοσίας ότι άνθρωποι της αντιπολίτευσης δεν επιτρέπουν τον επαπειλούμενο συνωστισμό στα σύνορα από τους κεφαλαιούχους που τάχατες προστρέχουν να φέρουν τα χρήματά τους στη μοναδική χώρα του δυτικού κόσμου –ή μήπως όλης της υφηλίου;- που ισχύουν capital controls.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Δείχνουν ότι δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν πρόκειται να αλλάξουν. Θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο. Και με τον ίδιο ρυθμό θα πανηγυρίζουν ακόμη και όταν θα έχουν πλήρως καταρρεύσει. Δεν τους πτοεί τίποτε απολύτως. Ούτε καταγγελίες για σκάνδαλα, ούτε διαμαρτυρίες για προκλητικές συμπεριφορές.

Ας μην υπάρχει, λοιπόν, η παραμικρή αμφιβολία. Θα πέσουν, όταν πέσουν, πανηγυρίζοντας. Και πως θα τον δικαιολογούν; Θα βρίσκουν, σαν τον προπονητή της υδατοσφαίρισης από το ανέκδοτο με το οποίο ξεκίνησε τούτο το κείμενο, δικαιολογίες του τύπου: «Μα, εμείς κάποτε ήμασταν στο 3%...». Και δεν θα έχουν… άδικο!

Ενέσεις ηθικού για το «παιχνίδι που (δεν) γυρίζει»

Πριν από περίπου ένδεκα μήνες η κυβέρνηση, αξιοποιώντας το διαβόητο υπερπλεόνασμα που προέκυψε από την ανελέητη λεηλασία όσων δεν φοροδιαφύγουν, μοίρασε χριστουγεννιάτικο «μποναμά» στους συνταξιούχους. Προσπάθησε μάλιστα να τον βαφτίσει «13η σύνταξη» ευελπιστώντας ότι έτσι θα μπορούσε να εξαπατήσει όλους εκείνους που την είχαν ψηφίσει εξαιτίας αυτής της προεκλογικής υπόσχεσης που ήταν μια από τις πολλές που διαψεύστηκαν παταγωδώς. 

Σηκώθηκε τότε μέγας κουρνιαχτός και επί σχεδόν δύο μήνες ο μποναμάς και οι πιθανολογούμενες επενέργειες θα είχε στις πολιτικές εξελίξεις κυριαρχούσαν στη δημόσια συζήτηση. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονταν, άλλοι από προπαγανδιστική διάθεση και άλλοι από λάθος εκτίμηση, ότι «ο μάγος Τσίπρας τα κατάφερε και πάλι να ανατρέψει την κατάσταση». Και, προεξοφλώντας ότι οι πολίτες έχουν μνήμη χρυσόψαρου, εκτιμούσαν ότι θα αποδεικνύονταν για μια ακόμη φορά εύπιστοι και θα επιβράβευαν τη… γαλαντόμα κυβέρνηση.

Από τη μια οι κάθε λογής κυβερνητικοί αβανταδόροι και από την άλλη οι κοντόφθαλμοι και οι ψοφοδεείς από την αντίπερα όχθης, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα εικονικό κλίμα ανατροπής των πολιτικών δεδομένων, το οποίο δεν άφησε ανεπηρέαστη την αντιπολίτευση, στις τάξεις της οποίας επικράτησε αμηχανία. «Πάει, το έχασε το παιχνίδι ο Μητσοτάκης αν δεν ψηφίσει…», ήταν η… προφητεία που έβγαινε από αρκετά στόματα. Ιδίως όταν η κυβέρνηση που νόμιζε ότι ήταν «καβάλα στο άλογο» προκάλεσε ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή.

Η ατμόσφαιρα ήταν τέτοια που ακόμη και ορισμένοι αντιπολιτευόμενοι –«αντιλαϊκιστές», κατά τα άλλα…- τσίμπησαν στο ψευτοδίλημμα να πουν «ναι» ή «όχι» που ορθώθηκε μπροστά τους. Και, αντί να ασκήσουν τον ρόλο της υπεύθυνης αντιπολίτευσης, έσπευσαν να συνταχθούν με τους κυβερνώντες,  θεωρώντας ότι μπορούσαν να γίνουν συμμέτοχοι στα ψηφοθηρικά «λάφυρα»… 

«Λάφυρα» τα οποία προσδοκούσαν ότι θα προέκυπταν για όσους έλεγαν «ναι» σε μια ρύθμιση με την οποία δόθηκε ο «μποναμάς» σε… αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας όπως ο Γεράσιμος Μπαλαούρας ή ο Γεράσιμος Γιακουμάτος που συμπεριλήφθηκαν στους δικαιούχους επειδή, λόγω της βουλευτικής ιδιότητας, παίρνουν μόνον ένα μέρος της σύνταξης τους και, ως εκ τούτου, κατατάσσονται στους «μικροσυνταξιούχους»...

Ω, του θαύματος, όμως, όταν ήρθε η ώρα του «πολιικού ταμείου», οι προφητείες για τη… «μαγεία του Τσίπρα» όχι μόνον δεν επιβεβαιώθηκαν, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το επόμενο δίμηνο που ακολούθησε την καταβολή του «μποναμά» σε όλες τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως –ακόμη και σε εκείνες που ακόμη τότε δημοσίευαν σποραδικά τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης- η απήχηση της κυβέρνησης εμφανίστηκε να υποχωρεί ραγδαία και την ίδια ώρα η αξιωματική αντιπολίτευση βελτίωνε σημαντικά τις επιδόσεις της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις μετρήσεις του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου 2017 η διαφορά που χώριζε τον ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία έφθασε σε ιστορικά υψηλά ποσοστά που όμοια τους δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ στο παρελθόν. Και το ίδιο κατεγράφη με τη συγκριτική αξιολόγηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα. Όσο για τους λοιπούς αντιπολιτευόμενους που φοβήθηκαν να πουν «όχι» στην κυβερνητική ψηφοθηρική κοροϊδία, τα κέρδη τα οποία ανέμεναν δεν τα έχουν δει ακόμη να φθάνουν.

Το πιθανότερο, μάλιστα, είναι ότι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης δεν πρόκειται ποτέ να καρπωθούν τέτοια κέρδη, για δύο πολύ απλούς λόγους: Ο πρώτος είναι διότι αν έπρεπε οι δικαιούχοι να ευχαριστήσουν κάποιον για τα χρήματα που μπήκαν στους λογαριασμούς τους, αυτός θα ήταν η κυβέρνηση που πήρε την απόφαση, η οποία θα ίσχυε ό,τι και αν έλεγαν οι αντιπολιτευόμενοι. Και ο δεύτερος -και μάλλον- σημαντικότερος λόγος είναι επειδή συνήθως οι ψηφοφόροι –και πάντως, όσοι εξ αυτών μετακινούνται εύκολα- αλλάζουν την εκλογική τους συμπεριφορά όχι τόσο γι΄ αυτά που ήδη έχουν πάρει αλλά κυρίως για εκείνα που περιμένουν να πάρουν.

Αν έχουν μια αξία όλα αυτά, είναι διότι το τελευταίο διάστημα έχει αναπτυχθεί και πάλι μια αντίστοιχη με την περυσινή «φιλολογία» για το κατά πόσο η καταστροφική κυβερνητική εμμονή να βγάλει εκ νέου υπερπλεόνασμα – ξεζουμίζοντας, από τη μια, τους φορολογουμένους και στεγνώνοντας, από την άλλη, την αγορά με την άρνηση να ξεπληρώσει οφειλές και να εκδώσει νέες συντάξεις- μπορεί να συμβάλει στη δημοσκοπική ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα που ετοιμάζονται να στήσουν χορούς και πανηγύρια γύρω από τη διανομή του νέου «μποναμά».

Είναι καλό, λοιπόν, να θυμόμαστε τι συνέβη πέρυσι για να μπορούμε να διαβλέψουμε και ποιο είναι το πλέον πιθανό να συμβεί φέτος. Όπως και να έχει, πάντως, και πέρα από το συγκεκριμένο προηγούμενο, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι ενέσεις ηθικού που συνήθως κάνουν στους εαυτούς τους οι (εκάστοτε) κυβερνώντες, αναθέτοντας σε διαφόρων ειδών φερέφωνα να διακινούν φήμες και σπερμολογίες ότι το «παιχνίδι γυρίζει», σχεδόν ποτέ δεν αποδίδουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Άμα το ρολόι έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα, οι μποναμάδες τις περισσότερες φορές λειτουργούν και εκείνοι αντίστροφα. Αντί, δηλαδή, να σταματήσουν την κατηφόρα, συνήθως επιταχύνουν την κατακρύλα.

Σταυροκοπήματα και αυταπάτες

 «Εγώ κάνω τον σταυρό μου που το πιάσαμε αυτό το πλεόνασμα», ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας το βράδυ της Τρίτης στην τηλεοπτική συνέντευξη του στην οποία εμφανίστηκε ως (ολίγον) θρησκευόμενος. Είπε ότι κάνει το σταυρό του με την ίδια ευκολία που παριστάνει τον μεγάλο διαπραγματευτή. Ή τον περιπλανώμενο Οδυσσέα ο οποίος χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μπορεί να πετιέται και σε άλλο έπος για να περάσει τις… Συμπληγάδες.

«Διότι αν δεν είχαμε αυτό το πλεόνασμα, τώρα θα ήμασταν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ ανάμεσα στον κύριο Σόιμπλε και στην κυρία Λαγκάρντ», συμπλήρωσε, μιλώντας στον Αντένα. Αν και προτίμησε αυτή τη φορά έναν παραλληλισμό από τον αθλητισμό, δεν απέφυγε και πάλι το στομφώδες ύφος που δημιουργούσε την εντύπωση πως εκείνο που θα τον ικανοποιούσε θα ήταν οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες στους ναούς όλης της επικρατείας.

Μπορεί, τελικά, προς απογοήτευση του κ. Τσίπρα να μην ήχησαν οι καμπάνες των εκκλησιών, αλλά είναι βέβαιο ότι εκατομμύρια Ελλήνων σταυροκοπήθηκαν όταν τον άκουσαν με δήθεν... ιερή οργή να υποστηρίζει ότι το περιβόητο υπερπλεόνασμα προέκυψε επειδή «σκουπίσαμε τη ρεμούλα, τη μίζα, τη διαπλοκή, το λαθρεμπόριο, σκουπίσαμε την παραοικονομία…», όπως ανέφερε επί λέξει.

Μεταξύ εκείνων που σίγουρα έκαναν τον σταυρό τους πρέπει να είναι η (γνωστή μου) γιαγιά Δήμητρα η οποία πριν από λίγο καιρό είδε με έκπληξη να της έχουν παρακρατήσει στην τράπεζα χρήματα για μια παλαιά κλήση από τροχαία παράβαση του παιδιού της που συνέβαινε να είναι συνδικαιούχος στον τραπεζικό λογαριασμό στον οποίο μπαίνει η γλίσχρα σύνταξή της.

Μαζί με τη γιαγιά Δήμητρα, είναι εκατομμύρια οι Έλληνες που είδαν τους λογαριασμούς τους να αδειάζουν απροειδοποίητα για να μπορέσει ο πρωθυπουργός να ικανοποιήσει  τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος πλέον είναι «ένας πολύ σοβαρός και σεβαστός πολιτικός» που μετέχει «σε μια συμμαχική κυβέρνηση» της οποίας ηγείται μια καγκελάριος που -παρότι ο κ. Τσίπρας της φώναζε «Go back κυρία Merkel»- έχει «συναίσθηση της ευθύνης και θα έλεγα –τολμώ να το πω- ότι παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στο κεντροδεξιό κόμμα, είναι ανοιχτόμυαλη».

Είναι πρόσφατα τα επίσημα στοιχεία που δόθηκαν από την Ανεξάρτητη Αρχή Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) και δείχνουν ότι «τα τμήματα δικαστικού και νομικής υποστήριξης των εφοριών και των ελεγκτικών κέντρων επέβαλαν πέρυσι συνολικά 1.602.835 μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, με κατασχέσεις, πλειστηριασμούς, υποθήκες και ποινικές διώξεις για απλήρωτους φόρους να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη».

Οι κατασχέσεις στα χέρια τρίτων -από καταθέσεις, μισθούς και συντάξεις, όπως η κλήση του παιδιού της γιαγιάς Δήμητρας, καθώς και από ενοίκια- κατέγραψαν στη διάρκεια του 2016 αύξηση κατά 128,6%: από 670.728 που ήταν το 2015 ανήλθαν σε 1.533.451. Και η… απειλή που εκτοξεύεται είναι ότι με τον ίδιο ρυθμό θα συνεχιστούν για το 2017, καθώς όπως αναφέρεται σε σχετικά δημοσιεύματα, «προγραμματίζονται αυτοματοποιημένες διαδικασίες με στόχο τις μέγιστες δυνατές εισπράξεις».

Τα στοιχεία, ωστόσο, που κυκλοφόρησαν τις προηγούμενες ημέρες και κάνουν λόγο για «1.000 κατασχέσεις την ημέρα από την αρχή του χρόνου», μάλλον επιβράδυνση παρά επιτάχυνση του ρυθμού είσπραξης αποτυπώνουν. Και η εξήγηση γι΄ αυτό είναι απλή: πόσες απλήρωτες κλήσεις από το παρελθόν θα βρεθούν για να κατασχεθούν στους λογαριασμούς των γιαγιάδων;

Όπως και να έχει, εξάλλου, ακόμη και αν δεχθούμε τον πρωθυπουργικό ισχυρισμό ότι το πλεόνασμα προήλθε από το «σκούπισμα στις ρεμούλες και στις μίζες» αποκλείεται να ξαναβρεθεί άλλοι ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες που να είναι αναμεμειγμένοι σε τέτοιες υποθέσεις και –το σημαντικότερο- να εξακολουθούν να έχουν χρήματα στους λογαριασμούς τους. Ποιος ξεχνά, άλλωστε, ότι και το διαβόητο «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» με τις δαπάνες των 12 δισ. ευρώ που απαιτούσε θα χρηματοδοτούνταν από τη πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου και τις εισπράξεις από τη λίστα Λαγκάρντ; 

Με τη χώρα, μάλιστα, να είναι ακόμη σε ύφεση και την ανάπτυξη που προβλέπεται για τα επόμενα χρόνια να είναι μάλλον καχεκτική, όσους σταυρούς και αν κάνει ο κ. Τσίπρας το πιο πιθανό είναι ότι θα τον ακούσουμε να ξαναλέει ότι «είμαι ίσως ο πρώτος πολιτικός που είχα την ευθύνη να βγω και να πω ότι είχα αυταπάτες την προηγούμενη περίοδο, ότι η Ευρώπη αυτή μπορεί να αλλάξει χωρίς συμμαχίες, χωρίς δουλειά μεγάλη».

Είναι όντως ο πρώτος πολιτικός που είπε απλώς ένα «πέσαμε σε τοίχο» και πήγε παρακάτω. Θεώρησε προφανώς ότι, επειδή, όπως κάνουν οι περισσότεροι θεομπαίχτες, έμαθε να σταυροκοπιέται, μπορεί να βαφτίζει αυταπάτες τα σκέτα ψέματα –«μας ζητούσαν 42 φορές περισσότερα μέτρα»- και να λαμβάνει, έτσι, άφεση αμαρτιών. Ως πότε άραγε;